OYUN

38.Bölüm

Heyecanlıydım, aynı zamanda da tedirgindim. Sebebi ise bu akşam Alperlere gidecek olmamızdı. Dün akşam Efsun abla beni adamlarla dövüşürken aradığı için çabuk kapatması adına teklifini kabul etmek durumunda kalmıştım. Yağız hastaneden çıkarken saye sağolsun bu bilgiyi herkese duyurmuştu. Alper ise bu teklifi kabul edeceğimi beklemiyor olacak ki yüzünde bir kaç saniye beliren bir şaşkınlık meydana gelmişti. Fakat benden direk gözlerini kaçırınca ben de ondan gözlerimi kaçırmıştım. Sabahın erken saatlerinde hepimiz oyunun bizi ilk buluşturduğu yere gitmiştik. Serdar kahraman beni esir aldığı sırada polisler özgürü çözmüştü o anda özgür kimseye belli etmeden kaşla göz arasında dosyaların olduğu belleği almıştı. Sabah gidip belleği bırakmış ve oyunun tebrik mesajını alıp rahatlamıştık.

Özgürün o belgelerden neden bu kadar emin olduğunu şimdi anlamıştım. Eğer gerçekten paranıza ve adamlarınıza güveniyorsanız bir şeyleri saklamakla ya da hile yapmakla uğraşmazdınız. Serdar kahraman ifadesin de bizi başından beri izlediğini söylemişti, bizi zaten yakalayacak olmanın rahatlığıyla belgeleri değiştirmemişti.

Alperlere akşam sekizde gitmeyi düşünüyorduk ve saat şuan altıydı. Oraya gitmeden önce Aden ile konuşmak istiyordum. Bu mesele gittikçe uzuyordu ve ben bundan sıkılmıştım. Adenin kapısını tıklattım ve 'gel' sesiyle kapı kulpunu çevirip kapıyı araladım. Aden yatağında uzanıyordu ve elinde bir çerçeve vardı. Babaannesi ile fotoğrafı olan bir çerçeve. Beni görünce yatakta doğrulmuş ve gözlerini eliyle silerek önüne bakmaya başlamıştı.

"Neden geldin? Yalanların bitmedi mi yoksa?" Derin bir nefes alıp yanına oturdum. Bende ona bakmak yerine önüme bakmayı tercih etmiştim.

"Onu özlüyorsun...değil mi?" Sorumla Adenin boğazına bir yumrunun oturduğunu hissetmiştim. Kendini ağlamamak için tutuyor gibiydi.

"Sizin kadar çabuk hayatıma adapte olamadım kusura bakma" acıyla gözlerimi kapatıp açtım.

Asya olmak için ilk kural; güçlü durmak zorundasın

Ben güçlü durmak zorundaydım. Arkadaşlarım üzülüyordu ve onlar üzülürken ben de üzülürsem kim yardım edecekti? Kim onlara teselli verecekti? Alperler evet bir ihtimal fakat hep yan yanaydık biz. Onların da bir hayatı vardı sonuçta.

"Her insan acısını dıştan yaşamaz Aden...Bazıları acılarını gizlerler" Aden güldü. Fakat gözleri doluydu bunu fark etmiştim.

"Bana da öğretsene Asya, acılarımı gizlemeyi çünkü ben güçsüz gibi görünmekten yoruldum" omzunu sıvazladım.

"Sen güçsüz değilsin Aden, karşı karşıya kaldığın durum o kadar zor ki...senin yerinde başka biri olsaydı belkide bir hafta boyunca odasından çıkmazdı ama sen çıktın, özgürü kurtarmak için yanımız da oldun. Sen güçlüsün Aden, her güçlü olan acısını gizler diye bir kural yok" Adenin yutkunuşunu duydum ardından bana çevirdi üzgün bakışlarını.

"Siz nasıl gülebiliyorsunuz? Nasıl o...o sanki ölmemiş gibi davranabiliyorsunuz?" Tekrar önüme döndüm ve ellerimle oynamaya başladım.

"Saye dobra biridir. Bir üzüntü yaşadığında onu o an belli eder sonra fazla bir üzüntü belirtisi göstermez bu hep böyleydi. Birine kızarsa onu affedene kadar sözleriyle incitir ama üzülürse kimseye ikinci kez üzüldüğünü söylemez. Özgür...o zaten aramızda ki en durgun kişi değil mi? Fazla konuşmayan ve kitaplara bağlı biriydi çünkü kitaplar onu hayattan soyutluyordu ve o bunu seviyordu. Hayattan kopmayı. Bugüne kadar kaç defa birinin ölümüne ya da başka bir olaya birden fazla üzüldüğünü gördün? Yağız, aslında o da yaralı Aden. Sen seni seveni kaybettin, sana bakanı ama o kimseyi kaybetmediği hâlde onu babaannenin seni sevdiği kadar seven kimse olmadı. O bu acıyla yaşamayı öğrendi ve her şeye inat gülümsedi. Fark etmiyor musun? Olan her olayda ortamı yumuşatmak için çabalıyor çünkü bu onun kendi kişiliği. Üzülüyor ama içinde saklı. Alper her zaman zekasını fazla yoran biri oldu, ama fark ediyorum biliyormusun? Bazen dördü de acı çekiyor. Şükriye babaanneyi hatırlayacak bir olay ya da mekan olduğu zaman hafifçe durgunlaşıyorlar. Onlar bu olayı atlatmadı Aden, sadece atlatmaya çalışıyorlar" Adenin gözlerini üzerimde hissediyordum.