OYUN

50.Bölüm

Güven aşılması zor, yıkılması kolay bir kavramdı. Sanırım ben o kavramı her saniye daha fazla yıkıyordum, farkında olmadan...

Yazarın Ağzından

"Sonunda gelebildiniz!" Özgürün sabırsız çıkan ses tonuyla birlikte saye ve Aden yanlarına oturdu.

"Hiç bize kızmayın! Asya'dan kaçmak ne kadar zordu biliyor musunuz siz?"

Saye ve Aden Asya odasına telefonla konuşmak için gittiği anda evden çıkmışlardı. Nedenini bilmedikleri bir şekilde özgür herkesi evine çağırmıştı.

"Ne lan bu kadar önemli olan? Bir saat sonra Durunun evinde buluşacaktık zaten" diye söylendi yağız. Alper ise dikkatle özgürü inceliyordu. Özgür derin bir nefes aldı ve aklındaki düşünceleri kelimelere döktü.

"Asya son zamanlarda size de garip gelmiyor mu?" Sorusunu üzerine bir sessizlik oldu. Asya'nın ruh halinde ki ya da hareketlerinde ki değişimin herkes farkındaydı aslında. Alper özgüre hak verircesine başını salladı. Başından beri Asya'nın ondan ayrılma sebebini bile saçma bulmuş ve bilerek çıkardığı kavga da Asya'nın onu hâlâ çok sevdiğini öğrenmişti. Bunu zaten biliyordu fakat Asya o an o kelimeyi öyle bir söylemişti ki, acı çeker gibiydi. Bir şeylere zorlanıyor gibiydi.

"Yapmayacağı şeyler yapıyor" özgür başını salladı. Yağız ise fazlasıyla suskundu. İçten içe bu konunun nereye gideceğini biliyor ve onun gerçek olma ihtimalinden korkuyordu.

"Annemle karşılaştığım günden sonra Asya yüzüme bakmamaya başladı. İlk zamanlarda acıdığını düşünmüştüm ama sonra fark ettim ki bunun acımakla bir ilgisi yok. Buradaki herkes ağır olaylar yaşadı ama Asya hiç birinde gözlerini kaçırmadı değil mi? Destek olmaya çalıştı. Gözlerini sürekli kaçırmasının başka bir sebebi var gibi" suskunluğu kendine pay edinmiş yağız ilk kez konuşmak için ağzını açmıştı.

"Ne demeye çalışıyorsun yani?"

"Fazlasıyla açık değil mi? Pamir o mekana gideceğimizi nereden biliyordu? Hadi bildi diyelim annemleri oraya nasıl getirmiş olabilir ki? Peki Asya'nın ilk defa bir mekan seçmesi? Ve seçtiği mekanın lüks bir mekan olması tesadüf mü yani? Asya böyle şeylerle uğraşan bir insan mı?" Aden kaşlarını çattı ve birden ayağa kalktı. Arkadaşı hakkında yapılan böyle bir suçlamaya daha fazla katlanamayacaktı.

"Ne dediğinin farkında mısın sen özgür? Asya'dan bahsediyoruz! Ne yani kasıtlı mı yaptı? Kasıtlı mı yaktı canını? Hem Asya senin hayatını nereden bilecek ki? Olaydan önce ben bile bilmiyordum senin hayatını!" Yağız dudaklarını birbirine bastırdı bunu fark eden Alper ise cevabını almıştı.

"Ben anlattım" özgür gözlerini kısıp Yağıza baktı.

"Sana güvenip anlattığım şeyleri herkese anlatıyor musun?" Yağız başını hiddetle iki yana salladı. Sevgilisine bile özgürün hayatından bahsetmemişti ki!

"Asya herkes değil!" Özgür ona göz devirip önüne döndüğü sırada herkesin yüzüne baktı. Herkes anlattıklarına hak veriyor ama Asya'nın yapmış olduğu şeyi kabul etmek istemiyor gibiydi.

"Yapmayın ama! Kimse Asya'nın yaptığı yanlış bir hareketi fark etmedi mi yani?" Saye derin bir nefes aldı ve elleriyle oynamaya başladı.

"Ben fark ettim" bunu söylediğine inanmak bile istemiyordu. Herkesin gözleri onu bulurken özgürün gözleri 'anlat' der gibi bakıyordu.

"Bugün okul çıkışı Pamiri bizim bahçede gördüm. Asya ile konuşuyorlardı, hatta Pamirin güldüğüne bile şahit oldum. Asya'nın yanına gittiğimiz de ise bize pamirden bahsetmedi. Ağzını aradım yalnız oturduğuyla ilgili bunu sorun etmediğini falan söyledi" Adenin gözleri hızla sayeyi buldu. O böyle bir şeyi neden fark etmemişti?