OYUN

19.Bölüm

Bir keresinde gece evde tek başıma kaldım diye çok korkmuştum. Gece yalnız kalmak bana göre korkunç bir şeydi, halbu ki evde yalnız kalmak aslında bir kurtuluştu. Benim kurtuluşumdu, en azından annemin kuytu köşelerde gizlice ağladığını ya da abimin annemi kurtaramadığı her saniye kendini suçladığına şahitlik etmiyordum. Evde kavga yoktu, gürültü yoktu en önemlisi ise babam yoktu.

Bir insan babasından korkabilirmiydi? Ben çok korkuyordum. Küçükken sevdiğim çok değer verdiğim babam birden canavara dönüşmüştü. Hani babalar kızlarının ilk aşkıydı? Bir insan aşkından korkabilirmiydi? Bir insan sevdiğinden korkabilirmiydi?

"Ya yakalanırsak?" Diye bir soru yöneltti Aden. Neden korktuğunu hâlâ anlamıyordum. Sonuçta alt tarafı Eceyi takip edecektik. Bunda korkulacak ne vardı?

"Of Aden abart bir de" diye söylendi saye. Haklıydı, evet yakalanma olasılığımız vardı fakat bir şekilde halledebilirdik. Bakışlarım banktan kalkan Eceye kaydı.

"Kalkıyor" ikisinin de dikkati Eceye kayarken dikkatle gittiği yöne bakmaya başladım. Burada tam tamına üç kampüs vardı ve üçü de birleşik olduğu için bayağı büyük bir yerdi. Ece'nin okula girmesiyle bizde arkasından ilerledik. Her ne kadar temkinli adımlarla ilerliyor olsak da mâlesef ki Ece'nin takip ediliyormuş gibi hissedeceğine emindim. Arkasını dönmeye yeltenince bir anda arkamı döndüm çünkü saklanacak bir yer yoktu. Saye ondan bin kat küçük mavi çöp kutusunun arkasına saklanırken, Aden ise saksının arkasına saklanmıştı. Tamam benim de saklandığım yer çok da iyi değildi fakat en azından onlar gibi dikkat çekmiyordum!

Bir kaç saniye sonra sayenin ayağa kalktığını fark edince Ece'nin gittiğini anladım ve arkamı döndüm. Aden de saklandığı yerden kalkmış ve tedirginlikle yanıma gelmişti.

"Bence gidelim vallahi yakalanacağız!" Göz devirdim.

"Saçmalama Aden" o sırada sayenin telefonu titremişti. Cebinden telefonunu çıkardı ve yazan şeyi okuduktan sonra şokla gözlerini irileştirdi.

"Şu özgürlerin şüphelendiği şahıs varya, o da yan kampüsteymiş!"

"Ne yani onlardamı burada şimdi?" Adenin merakla sorduğu soru sayenin başını sallamasına sebep olurken Ece'nin gözden kaybolduğunu fark etmemle derin bir nefes aldım. Onu kaybetmiştik.

"Eceyi kaybettik" ikisi de bir anda Ece'nin az önce geçtiği koridora baktıktan sonra saye endişeyle konuştu.

"Ee nereye gitti şimdi bu?" Omuz silktim. O sırada Aden Ece her yerden çıkabilirmiş gibi etrafına korkuyla bakıyordu. Saye gözlerini kıstı ve bir noktaya odaklandı.

"Yalnız az önce fark ettiniz mi, Ece duygusuz görünüyordu" evet bende dikkat etmiştim. Normalde yanımda sürekli gülümseyen ve etrafa enerji saçan kız az önce nedense fazla duygusuz bakıyordu etrafına.

"Her neyse, dağılalım" ikisi de onaylarcasına başımı saklarken ben Ece'nin gittiği yönden gitmeye karar vermiştim. Aden koridorun diğer istikametine doğru yol alırken saye de merdivenlere yönelmişti. İki yönlü merdiven vardı ve Ece diğer taraftan yukarı çıkmış olabilirdi sonuçta. Koridorda etrafa dikkatle bakarak ilerlerken aklım dün gece de kalmıştı.

Annemin küçükken her gece yatmadan önce söylediği şarkıyı duymuştum. Bu normal değildi, ardından kriz geçirmiş ve odadaki aynayı da kırmıştım. Saye ve Aden ise her ne kadar meraklansalar da bana bir şey sormamışlardı çünkü iyi olmadığımı fark etmişlerdi. Büyük ihtimalle de delirdiğimi düşünüyorlardı. Dün geceyi yağız duysa katil falan dinlemez beni sürükleyerek hastaneye götürürdü bundan emindim.

Yazarın Ağzından

Asya etrafına dikkatle bakarak ilerlerken sayenin de ondan aşağı kalır bir farkı yoktu. Saye Ece'nin katil olduğuna şimdiden inanmıştı çünkü gördüğü ilk günden beri Eceyi gereksiz samimi ve neşeli buluyordu. Aden ise sayenin aksine Ece'nin böyle bir yapıp yapmayacağı arasında git gel yaşıyordu. Saye koridorun sonunda kırmızı şapkalı, renkli çoraplara sahip bir kızı görünce gözlerini kıstı ve inceledi. Kız Eceye çok benziyordu, hızlı adımlarla ilerledi ve kızın girdiği odaya girmek için kapıyı açtı, o sırada karşısında gördüğü manzarayla şaşkınlıkla bakışlarını başka yöne çevirdi.