[TAMAMLANDI]
İkinci kitap Blood Sweat & Tears'a beklerim ^_^
***
"Hyung seni görmeye ihtiyacım var. "
"Sorun ne? Nerdesin? " Beni daha telefonu açtığım gibi endişelendirmişti. Daha merhaba ya da alo demeden beni görmeye ihtiyacı olduğunu söylemişti...
Adını bilmediğim kızla beraber hastahanenin giriş kapısına kadar gittik. Sarıldığım belinden yavaşça ayrılıp eline doğru uzandım. Sol elimle sağ elini tuttum.
"İyisin değil mi? "
"İyiyim. Teşekkür ederim. "
"YoonGi hyung için özür dilerim. O sinirlendiğinde kötü olabiliyor. Biraz acımasızdır. Ben Jungkook bu arada. "
"Sanırım sen değil onun özür dilemesi gerekiyor. Ama sorun yok. Karşıma parayı ve silahı koyduğunda böyle biri olduğunu anlamıştım. Ben de Lisa. "
Cevap vermedim. YoonGi hyung her ne kadar ona kötü davransa da Tae hyungu korumaya çalışıyordu. Bunu bildiğim için ona da bişey diyemiyordum. Acımasız olsa da hepimizi çok fazla düşünüyor. Birimize bişey olsa kurtarmak için elinden geleni yapar. Gerçi hepimiz öyleyiz. Ama işte o hepimizden daha çok düşünüyor. Bazen beyninden geçenleri anlamak için çok uğraşıyorum.
Lisa'nın iyi olduğuna emin olduktan sonra onu bırakıp Tae hyungun yanına geri döndüm. Odaya fazla kişinin girmesi yasaktı. İçerde ise Jin hyung ve NamJoon hyung duruyordu. Onun dışında hepimiz dışarıdaydık. Mide yıkanması küçük bir operasyon olduğundan yarına kadar çıkacağını söylediler. Hepimiz işte o anı bekliyorduk. Tae hyungun iyi olup evine dönmesini. YoonGi hyunga döndüğümde sinirini çoktan atmış olduğunu gördüm. Ancak ayakta duramıyordu. Çok uykusu olduğu belliydi. Ayağa kalktı. Yanımızdan giderken nereye gideceğini bile söylemedi ancak ben peşinden ilerledim. Yanına ulaştığımda dönüp kısa bir bakış attıktan sonra bişey demeden yoluna devam etti. Ben de onunla beraber yürüdüm tabiki. Kantine kadar gittik. O kendine bir kahve alırken ben de yemek için çikolata tarzı bişeyler aldım. Enerjiye ihtiyacım vardı. Beraber oradaki masalardan birine oturduk.
"YoonGi hyung o kıza neden öyle davrandın? Biliyorum Tae hyung çok önemli bizim için ama yine de- "
"Ona böyle davranmadan önce uyardım. Ama beni dinlemedi. Daha bugün gördüğün bir kız hakkında neden bu kadar koruyucu davranıyorsun anlamıyorum. İlk görüşte aşık mı oldun? Baştan söyleyeyim aşık olursan bu ilişkiye benden onay olmaz. "
"Hayır. Sadece üzüldüm o kadar. "
"Güzel. Eve git. Hatta Jimin de gelsin. İkiniz de eşyalarınızı toplayın. Ailenize söyleyin. Bundan sonra hep beraber yaşayacağız. Tae'nin de evine uğrayıp onun da eşyalarını alın. "
"İyi de- "
"Jungkook moralim çok bozuk. Lütfen olumsuz bişey söyleme. "
"Tamam hyung. "
Onu masada yalnız bırakıp ayaklandım. Tae hyungun odasının önüne kadar gittim. Jimin hyung kafasını arkaya doğru yaslamış uyuyordu. Yanına doğru ilerleyip hafifçe dürterek uyandırmaya çalıştım. Gözlerini hafif araladığında elimle kalkmasını söyledim. Koluna girdiğimde benden destek alarak kalktı. Yolda beraber yürürken yapacaklarımızı anlattım. Ailemizden nasıl izin alacağımız hakkında en ufak bir fikrim yoktu.
Eve vardığımda çantamı hazırlarken annem odama girdi. Evde şu an bir tek o vardı. Gözleri yaşlıydı. Bişey söylemem gerekiyordu ama söyleyemiyordum. Yatağın üstündeki valizi doldurmayı bırakıp ona doğru döndüm. Ağlayan yüzünü görünce benim de gözlerim dolmaya başladı. Yanına doğru ilerledim. Hiç beklemeden kollarını bana sardı. Sarılınca daha da ağlamaya başladı ve bu beni kahrediyordu. Ailemden ayrılmak istemiyordum. Jin hyung neden böyle bir karar verdi onu da anlamıyordum. Tae hyungun ailesi var sonuçta onlar onunla ilgilenebilir. Ya da onlar ilgilenmese bile biz neden ailelerimize veda etmek zorunda oluyoruz ki? Ben şimdi gözleri yaşlarla annemi burda nasıl bırakayım? Daha babamı ve abimi bile göremedim oysa ki. Onlara veda bile edemeyeceğim. Çünkü Suga hyung toplanıp gelin dedi. Sanki şu an onları son görüşümmüş gibi davranıyorum biliyorum ama burda aileden ayrılmaktan bahsediyoruz. Onlarla birlikte yaşamamaktan. Yeni bir evde altı erkekle birlikte olmaktan. Annemin yemekleri yok, babamın yeri geldiğinde ciddi yeri geldiğinde eğlenceli hali yok, abimle oynayacağım oyunlar yok. Böyle düşününce insan gerçekten üzülüyor.
Evden çıkarken anneme son bir kez sarıldım. Elime valizimi aldığımda ona söylediğim son sözler ise şuydu:
"Özür dilerim anne. Sizi özleyeceğim. "
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
