FOREVER YOU SAID [KSIĘGA I: INKANTACJA]

☾ Rozdział XXVIII

MARCO

Nic nie układało się zgodnie z tym, czego oczekiwał. Miał wrażenie, że wszystko zepsuł, chociaż sam nie był pewien, w którym momencie popełnił najpoważniejszy błąd. Czas nie stanowił jego sprzymierzeńca, dodatkowo wszystko komplikując i sprawiając, że wampir czuł się coraz bardziej niespokojny. W zasadzie miał ochotę wytargać tę cholerną dziewczynę z mieszkania, porządnie nią potrząsnąć, a potem raz jeszcze spróbować wszystko jej wytłumaczyć. Jeśli nie chciałaby słuchać, wtedy równie dobrze mógł przerzucić ją przez ramię, a potem gdzieś zamknąć, co najmniej jakby była nieposłusznym, wyjątkowo irytującym dzieckiem.

Cholera jasna, nie miał czasu i siły na to, żeby uganiać się za jakąkolwiek śmiertelniczką. Czasami miał wielką ochotę to wszystko rzucić i zająć się sobą – bez zbędnych zobowiązań, które zwłaszcza teraz dawały mu się we znaki. Sytuacja zaczynała być przytłaczająca, a to, że jego – jakby nie patrzeć – podopieczna nie chciała z nim współpracować, jedynie wszystko dodatkowo komplikowało. Chociaż musiała zdawać sobie sprawę z tego, że jest w poważnym niebezpieczeństwie, wciąż nie dopuszczała tego do świadomości. Co prawda nie powinien się dziwić, że miała wystarczająco dużo rozsądku i instynktu samozachowawczego, żeby chcieć trzymać go na dystans, ale mimo wszystko...

Być może to, co zaplanowała, w gruncie rzeczy stanowiło najrozsądniejsze, co mogłaby zrobić. Jeśli chciała uciekać, proszę bardzo – z daleka od Haven byłaby bezpieczniejsza, ale Marco podświadomie czuł, że to wcale nie miało być takie proste. Drake już teraz na nią polował, a incydent z cmentarza jednoznacznie świadczył o tym, że wampir doskonale zdawał sobie sprawę z tego, kim ta śmiertelniczka była – i że nie zamierzał pozwolić na to, żeby ta tak po prostu odeszła.

Długo jeszcze kręcił się w pobliżu mieszkania Danielle, woląc upewnić się, że nikt nie spróbuje szukać Eveline w tym miejscu. Był już przyzwyczajony do czuwania, obserwowania i ewentualnej walki, raz po raz dla pewności ściskając ukryty pod kurtką kołek. Ta broń zwykle okazywała się najbardziej skuteczna, a w razie potrzeby, miał jeszcze posrebrzany sztylet i – tak na najgorszy wypadek – odrobinę gazu, zawierającego niebezpieczny dla nieśmiertelnych związek srebra, chociaż tego ostatniego akurat wolał unikać. Po kilku nieszczęśliwych wypadkach i ryzyku znalezienia się w polu rażenia, korzystanie z tej broni bywało problematyczne.

Mimo jego obaw, noc okazała się spokojna – przynajmniej na pierwszy rzut oka. Nie przeszkadzał mu ani panujący późną porą chłód, ani opady deszczu. Czekał, kryjąc się w cieniu i mając nadzieję, że Eveline jednak nie była na tyle głupia, żeby spróbować wychodzić na zewnątrz. Podczas rozmowy w jej śnie – krótkiej i bezowocnej, ale to musiało mu wystarczyć – zorientował się, że nade wszystko zależało jej na ucieczce, przez co konieczność zwłoki była dla niej prawdziwą udręką. Wolał nie sprawdzać, jak bardzo zdesperowana była i czy przypadkiem do głowy nie przyszłaby dziewczynie myśl tak głupia, jak próba dostania się do auta i ucieczki pod osłoną nocy.

Do świtu wciąż pozostawało kilka godzin, dzięki czemu czuł się względnie pewnie. Nie pocieszała go myśl o tym, że Drake i jemu podobni potrafili poruszać się za dnia – co prawda wyłącznie wtedy, gdy niebo było zachmurzone, ale taki stan rzeczy stanowił w Haven codzienność. Wiedział, jak bardzo niebezpieczne mogło się to okazać, nie wspominając o tym, że niezmiennie przerażała go cena, jaką przyszło im za to zapłacić. Nie wyobrażał sobie, żeby ktokolwiek mógł upaść aż tak nisko, by doprowadzić do sytuacji, w której dla możliwości przeżycia musiałby żerować na przedstawicielach własnej rasy. Takie istoty nie bez powodu nosiły miano potępionych, przez resztę wampirów będąc postrzegane gorzej niż nawet najbardziej bezczelni, perfidni zdrajcy.