Poetry

54

تاریک و دل گرفته و خاموشم! مانند عصرهای زمستانی
شوری به یأس خانه نخواهد داد آواز یک پرنده ی زندانی

می چرخ و چرخ و دایره می سازم در من دونده ای ست که می بازم
هر روز روی نقطه ی آغازم، هر روز روی نقطه ی پایانی

با گوسفندِ منتظر سلّاخ، با موش های گم شده در سوراخ
انگشت های له شده ی بیلاخ هستم بدون هیچ پشیمانی

یا قسمتِ صدِ سریالی لوس! یا فوتبال یا که خبر اغلب
هستند پای تلویزیون هر شب، مستند از دلستر لیوانی!!

این سو صدای سوت و کف و فریاد، آن سو نگاه یخ زده ی جلّاد
ما را کسی نجات نخواهد داد، از گریه های این شب طولانی

دیروز گرگ، دوستمان را خورد! دیشب شغال خواهرمان را برد!
راهی شدیم پشت سر گلّه تا زندگی کنیم به آسانی

با بحث توی کافه و سیگاری، با خوردن غذای عزاداری
با فیس بوک و بردن لاتاری، با دختران خوشگل تهرانی

بی گریه های فاطمه و مهناز، بی لاشه ی پرنده ی بی پرواز
بی پشت میله های قفس، آواز! بی جای دوست گوشه ی مهمانی

افتاده موش داخل یک قوطی، تکرار می شود به خودش طوطی
دنیا گزارشی ست پر از سوتی! در گریه ی جواد خیابانی...