Ukala Mafya Bozuntusu /Jeon Jungkook

37.

Beyza: Gece nolursun sakin ol. Sen değersiz değilsin.

Ben: Nasıl değilim? Ailem ben değersiz olduğum için beni bırakıp gitti. Akrabalarım ben değersiz olduğum için beni yanlarına almadılar. Onlarda ben değersiz olduğum için bana vuruyorlar. Eee ben nasıl değersiz değilim? Söyle bana Beyza. Söyle. Hadi söyle. Susma. Söyle.

O da bana cevap vermedi. Ama ikimizde hala ağlıyorduk.

Beyza: Zor günlerinde yanında olamadığım için özür dilerim. Beni affet.

Ben: Değersiz birinin affı önemli değil. Ama zaten sana kızgın değilim.

İkimizde ağlayarak zar zor konuşuyorduk. Bende ona bağırıyordum.

Böyle durdukça hiç bir yeri dağıtamadığım için daha da sinirleniyordum. Beyza'dan nasıl kurtuldum bilmiyorum ama onun kollarından kurtulup aynanın önündeki her şeyi yere indirdim. Ağlamaya devam ediyordum ama artık ağlamaktan ve bağırmaktan perişan olmuştum. Beyza omuzlarımdan tutup kendisine çevirdi.

Beyza: Biz Secret Girls kızlarıyız. Gece biz ne olursa olsun ayakta duracağıma ne olursa olsun birbirimizi yarı yolda bırakmayacağımıza söz verdik. Nolursun kendini toparla. Sana ihtiyacım var. Gece bana bunu yapma. Kendini bırakma. Benim için burda ve benimle kal. Gece nolursun?

Beni kendine çekip sarıldı. Bende ona sarıldım. Biraz ağladıktan sonra sakinleştim. Değersiz olabilirdim ama sonuçta bu dünya da hep gerekliler yaşamıyordu. Gereksizlerde vardı ve gereksiz herkese örnek olmak için kendimi bırakmayacaktım. Onu kendimden ayırıp göz yaşlarımı sildim. Sonra da onun göz yaşlarını sildim.

Ben: Ağlamak yok. Sen benim yüzümden ağlayamazsın.

Beyza: Senin için ömür boyu ağlamak gerekiyorsa mutlu olsam bile ağlarım. Hadi gel. Biraz dinlen.

Beni götürüp yatağıma oturttu. Yatmak istemediğimi söyledim. Yatsamda uyuyamazdım. Fark ettim de odada kimse kalmamıştı. Sadece ben ve Beyza vardı.

Beyza: Bir şeyler yemek ister misin?

Ben: Hayır teşekkür ederim. Beyza iyki varsın.

Beyza: Sende iyki varsın.

Beyza ile beraber yatağıma oturup eski anılarımızı konuşup gülüyorduk. Bana o anı unutturmayı başarmıştı. Ama hala aklımın bir ucundaydı. Baya bir süre sonra içeri bir kadın daha girdi. İlk defa görmüştüm.

Kadın: Şey odayı toplamak için gelmiştim.

Beyza: Şimdilik yerleri topla. Birazdan yatağı düzeltirsin.

Kadın başıyla onaylayıp yerdeki HR şeyi yerine koymaya başladı. En az yarım saat sonra yerdeki bütün her şey yerine yerleştirmişti. Bizde o arada konuşmaya devam ettik. Yatağı toplamaya gelince biz ayağa kalktık. Aslında Beyza beni odadan dışarı çıkaracaktı ama ben istememiştim. Kadın bitirince saate baktım. Saat baya geç olmuştu. Akşam altı olmuştu bile.

Ben: Beyza akşam olmuş bile. Ben artık hem biraz yalnız kalayım hemde dinleneyim.

Beyza: Peki ama kendine bir şey yapma.

Ben: O kadarda salak değilim. Ben ölmek için daha gencim. Gereksiz olsam da bu dünya da gereksizlerinde bir yeri var.

Beyza: Sen gereksiz değilsin. Aksine çok değerlisin. Bir şey istiyor musun?

Ben: Hayır. Görüşürüz.

Beyza: Görüşürüz.

Odadan ayrıldı. Bende yatağıma yatıp yorganı üstüme çektim. Gözlerimi kapatıp uyumaya çalıştım. Ama daha erken olduğu için ve yaşananlar gözümün önüne geldiği için uyuyamıyordum. Kalkıp bir kitap aldım. Belki kafamı dağıtır diye. Okurken uykum geldi ve bende kitabı bırakıp yattım.

-
Dayanamadım ve bir bölüm daha attım.
-