NO LIMIT •|ziam|• COMPLETED

72. Thirties

مثل تمام دو سال گذشته دراز کشیده بود و به سقف خیره شده بود… یادش نمی اومد از دو روز پیش که گری به اردو رفته رفته بود حرف زده باشه.

معلومه که حرف نزده بود , با چه کسی حرف میزد وقتی پسرش رو توی خونه نداشت و زین هم… خب اون خیلی درگیر کارهاش بود.

ترسیده بود اما نه از اون ترس هایی که باعث میشه مضطرب و آشوب بشی.

از اون ترس هایی که ساکت و راکدت میکنه و اجازه نمیده به چیزی که ترسوندت اعتراض کنی.

این ترس از روز اول همراهش بود اما حالا داشت واقعی تر میشد… زین داشت فراموشش میکرد… نه خودش رو بلکه وابستگیش رو و یا شاید… علاقش رو!

شاید اگر کاری داشت و حالا سر کار بود این کمتر حس میشد اما وقتی شریل و پدرش حتی بیشتر از حد لزوم خرج میکردن و هر چیز لازمی رو فراهم میکردن ،کدوم کاری میتونست برای اون مرد خسته گیر بیاد?

احساس گناه میکرد که از سر تفریح و بی حوصلگی توی جایگاه کاری باشه که کسی شاید بهش نیاز داشته باشه.

امیدش برای برگشت به بیتابی و خستگی گری بود که حالا با وجود صمیمیت بیش از اندازه ی پیتر و گری و عادت کردن گری به دیدن زینیش از با وبکم ها ،اون هم نا امید شده بود.

شاید باید منتظر میموند تا از گشنگی بمیره? یا خدا اونقدر بی هدف بودن زندگیش رو ببینه که ترجیح بده عمرش رو به پایان برسونه.

صدای عجیبی که از معدش بلند شد و لرزشی که حس کرد ثابت میکرد که دو روزی میشه که چیزی وارد اون معده نشده.

با کرختی از روی کاناپه بلند شد و از روی ظرف روی میز شکلات بسته بندی شیکی برداشت و توی دهنش انداخت و خیلی زود قورت داد.

بدنش احساس نیاز میکرد اما گشنش نبود… شاید بود اما…

گوشیش رو از روی میز چنگ زد و "عشق" رو لمس کرد.

صدای پر از خنده ی زین گوشش رو پر کرد و لبخند رو روی لباش نشوند.

-الو لیام?

سرفه ای کرد و سعی کرد حداقل حرف بزنه.

-سلام عزیزم

-سلام… چطوری ?سرفه کردی? مریض شدی?

خوشحال کننده بود که هنوز نگرانش میشد… این جای امیدواری داشت.

-نه… خوبم… تو چی? همه چیز خوبه?

-اره خوبه… اوه فراموش کردم بهت بگم… من مسافرتم و اگه دیر تماس میگیرم متاسفم

-نه عشق همین که بهت خوش بگذره کافیه… اممم… برو… برو به سفرت برس و خوب خوش بگذرون

-شب باهات تماس میگیرم… قول میدم

-خوبه… منتظرم

-دارم میام هلن یکم صبر کن… دوست دارم… فعلا