ဇာတ္လိုက္ရဲ႕ဗီလိန္မိေထြး/ဇာတ်လိုက်ရဲ့ဗီလိန်မိထွေး

၂၆

အခန္း (၈.၃)

ယန္ရႈယီြသည္ အခုေနာက္ပိုင္း သူမစာေမးပြဲအတြက္သာ အာရံုအျပည့္ထားထားတာေၾကာင့္ စႏၵရားကို မတီးျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာေနပီျဖစ္သည္။ သူမကို ပိုပီးရင့္က်က္သြားေစလို႔ပဲလားေတာ့မသိ သူ႔မလက္ေခ်ာင္းေတြသည္ ေတာင့္တင္းေနမည့္အစား ယခုလုိမ်ိဳး ေခ်ာေမြ႕ပီး လိုသလိုထိန္းႏိုင္တာမ်ိဳး တစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးေပ။ စိတ္ခံစားခ်က္အျပည့္ျဖင့္ သူမသည္ တင္ဆက္မႈကို အဆံုးသတ္လိုက္သည္။ စႏၵရားႏွင့္ပတ္သတ္ပီး အသိအနည္းငယ္ရွိသည့္သူပင္ သူမကို လက္ခုပ္တီးအားေပးၾကသည္။

အခုခ်ိန္ကေတာ့ မနက္၁၀နာရီေက်ာ္ေလးပဲရွိေသးသည္။ ဒါေၾကာင့္ စားေသာက္ဆိုင္တြင္းတြင္ ဧည့္သည္တစ္ေယာက္မွမရွိေပ။ သူမေဖ်ာ္ေျဖေနတုန္းမွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ရွိဝန္ထမ္းေတြအားလံုးသည္ သူမရွိရာနားသို႔ စုျပံဳလာၾကသည္။ စားေသာက္ဆိုင္၏မန္ေနဂ်ာျဖစ္သည့္ လူငယ္အရြယ္ ယမ္ဇီဖန္ယံုၾကည္လိုက္တာကေတာ့ သူမသည္ တကယ့္ကိုလက္မလြတ္သင့္သည့္သူျဖစ္သည္ဟုပင္။ ဒါေၾကာင့္ သူမသည္အလုပ္ရွာေနသည္ဟု သိသိျခင္းမွာပဲ သူသည္ သူမကို ခ်က္ခ်င္းအေပၚထပ္က ရံုးခန္းတြင္းသို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္နဲ႔လုိက္ခဲ့ပါ စကားေျပာရေအာင္”

ယန္ရႈယီြသည္ သူမဖက္က တစ္လက္မေလာက္ေပးလိုက္ရလွ်င္ တစ္မိုင္စာေလာက္ျပန္လိုခ်င္သူျဖစ္သည္။ မန္ေနဂ်ာယမ္၏စိတ္အားထက္သန္မႈကို ၾကည့္ပီး သူမသည္ သူမကံေကာင္းမႈကို တြန္းအားေပးဖို႔လုပ္လိုက္သည္။ သူမသည္ အလုပ္ခ်ိန္ကိုၾကားလိုက္ရသည့္အခါမွာေတာ့ သူမသည္ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္ပီး စဥ္းစားေနသည့္အမူအရာျဖင့္ “ကၽြန္မက ကၽြန္မသားေလးကို ေန႔တိုင္းေက်ာင္းၾကိဳပို႔စရာရွိတယ္ ဒီအလုပ္ခ်ိန္က ကၽြန္မနဲ႔အဆင္မေျပေလာက္ဘူးထင္တယ္ေနာ္ …”

ကေလးေလးသည္ ေနာက္တစ္ႏွစ္တြင္ မူၾကိဳေက်ာင္းပီးမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို မန္ေနဂ်ာယမ္သိလိုက္ရသည့္အခါမွာေတာ့ သူသည္ လက္ကိုေဝ့လိုက္ပီး “အဲ့ဒါက ျပႆနာမရွိပါဘူး ခင္ဗ်ားရဲ႕ကေလးက ၄နာရီေနာက္ပုိင္းမွေက်ာင္းဆင္းတာမလား အဲ့ခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုင္မွာ လူရႈပ္တဲ့ခ်ိန္မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်ား အဲ့ခ်ိန္ကေလးသြားၾကိဳလို႔ရတယ္ အကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားက ကေလးကို အိမ္မွာတစ္ေယာက္ထဲမထားခဲ့ခ်င္ဘူးဆိုရင္ ဒီကို တစ္ခါတည္းေခၚလာလို႔ရတယ္ ခင္ဗ်ားကေလးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္းဝိုင္းထိန္းေပးႏိုင္တယ္”