ᴛʜᴇ ʟᴀsᴛ ʜᴜᴍᴀɴ {ʟ.s}

𝑪𝒉𝒂𝒑𝒕𝒆𝒓 34

_من اخر یه روزی ازت شکایت میکنم هری!

هری خندید و بدون توجه به غر غر های لویی جای سرشو روی شکم لویی فیکس کرد

لویی غر زد و مشتشو روی تخت کوبید:هری!!!تازه ساعت ۸ صبحههه من میخوام بخوابمم!

ولی وقتی دید هری واقعا قصد بلند شدن نداره
هق خشکی زد و موهای هری رو توی دستاش گرفت:بلند شوووو

ولی هری با لبخند لج درارش در حالی که چشماشو بسته بود و از نرمی بالش جدیدش لذت میبرد هومی کشید:من خوابم لویی ، نمیشنوم چی میگی

لویی یه بار دیگه با حرص مشتشو روی پتو کوبید و بعد هوفی کشید

به پتوش که پایین پاش بود چنگ زد و وقتی دید نمیتونه به خاطر وجود هری اونو بالا بکشه با حرص جیغ ارومی کشید و دست به سینه شد

و باعث شد هری اروم به حرص خوردنش بخنده

ولی غر زدن لویی زیاد طول نکشید زمانی که بعد از چند دیقه دستاش که توی سینش جمع شده بودن پایین افتادن و پلکاش از خستگی بسته شد

و هری اینو از روی بالا پایین رفتن شکمش و اروم شدن نفساش متوجه شد

پس بدون اینکه چشماشو باز کنه با لبخند چرخید و بینیشو به شکم نرم و صاف لویی کشید و عطرشو بویید

اون پسر تو وجودش چی داشت؟
نیکوتین؟

زمانی که لویی توی جاش تکون کوچیکی خورد هری فهمید جای اون پسر راحت نیست

پس سرشو از روی شکم لویی برداشت و بلند شد

پتو رو روی لویی کشید و کنارش دراز کشید
سرشو به کف دستش تکیه داد و به لویی خیره شد

انگشت شصتشو روی گونه ی نرم و خط فک تیز پسر کوچیک تر کشید

لبخند کوچیکی زد و سرشو اروم جلو برد تا گونشو به گونه ی لو بچسبونه:خوب بخوابی دردسر کوچولو

اروم از روی تخت بلند شد و اخرین نگاهو به لویی انداخت قبل از اینکه از اتاق بیرون بره

صبحِ امروز وقتی از خواب بیدار شده بود انگار تمام سلولای بدنش اسم لویی رو داد میکشیدن

و انگار جوری دلتنگش شده بودن که حتی تحمل یه ثانیه هم براشون سخت بود

چیزی توی مغزش گفت برو یکم اذیتش کن‌ و به حرص خوردنش لبخند بزن

بهش تو خواب نگاه کن و هروقت ارامشتو دوباره به دست اوردی ، برگرد

و هری مطیعانه انجامش داد

لویی براش شده بود یه قرص ارامبخش که تمام درداشو توی ثانیه ای از بین میبره ولی به شدت اعتیاد اوره

و حالا هری حسابی معتاد اون ارامبخشِ کوچولو شده بود

ولی الان دیگه هیچ راه فراری براش وجود نداشت
اما خب کی گفته اون به این اعتراض داره؟