Nawet krok może wywołać lawinę. ✔

~81~ "Bądź czujna Rosie!"

Rozdział kończy się dopiero pogrubionym napisem.

(Perspektywa Rosie)

/Santa Monica, sobota, 14/

Obudziłam się rano czując jak głowa delikatnie mi pulsuje, leżałam na plecach patrząc w biały sufit a Ian wręcz przeciwnie z głową schowana w poduszce oraz z ręką przerzuconą przez moją talię.

Spał na brzuchu i wyglądał przy tym jak takie bezbronne dziecko, zupełnie inaczej niż w dzień kiedy chował się za maską zimnego bossa i odpowiedzialnego mężczyzny który na swoich barkach ma więcej niż jedno istnienie.

Cisza lekko dzwoniła mi w uszach a ja sama miałam ochotę się roześmiać, cholera jakim cudem pieprzone wino spowodowało w mojej głowie większy szum niż wódka spożywana przeze mnie w zdecydowanie za dużych ilościach?

Maya wczoraj wypiła prawie taką samą ilość co ja wiec wcale nie dziwi mnie fakt ze skończyła jak skończyła a ja musiałam pomagać Carterowi doprowadzić ją do porządku.

Niestety nawet moja nieoceniona pomoc nie sprawi ze dzisiaj dziewczyna będzie się czuć dobrze, nie sprawi również żeby wymiociny magicznie zniknęły jej z włosów.

Zaskakującym jest tez fakt ze nawet Iana udało się nam lekko podpić, a niestety chłop ma mocna głowę.

Jak widać alkohol alkoholowi nie równy.

Mimo wszystko po dłuższej chwili wsłuchiwania się w panującą w całym domku ciszę postanawiam wstać i sprawdzić jak trzymają się moi przyjaciele.

Ostrożnie unoszę dłoń czarnowłosego i wyślizguje się z łóżka tak by go nie obudzić.

Czuje jak mój brzuch również zaczyna pulsować z bólu więc chwilowo rezygnując z moich wcześniejszych planów zamiast do pokoju Mays i Cartera przechodzę do wspólnej łazienki gdzie zostawiłam kosmetyczkę.

Łykam dwie dość silne przeciwbólowe tabletki i popijam niewielką ilością wody z kranu.

Zabieram również coś na kaca dla Mays i zahaczając o kuchnię wchodzę do pokoju przyjaciół.

Równocześnie rozpływam się na widok jaki zastaje i współczuje Carterowi.

Mays leży praktycznie na nim ściśle objęta ramionami chłopaka oraz z włosami rozsypanymi wokół. Pod oczami ma ślady po tuszu do rzęs a patrząc na to że pokój pogrążył się w jeszcze większym rozpierdolu niż zastałam go wczoraj Maya musiała się jeszcze budzić w ciągu nocy.

Emil zdecydowanie miał ręce pełne roboty.

Przybliżyłam się do przyjaciół i przysiadłam na łóżku po stronie dziewczyny, delikatnie gładziłam jej ramię cicho szepcząc jej imię tak by nie obudzić Cartera.

-Mays, obudź się proszę. -odgarnęłam jej kilka kosmyków z czoła.

Zmarszczyła lekko nos nadal się nie budząc jednak ja nie zamierzałam się poddać.

Mocniej potrząsnęłam ramieniem dziewczyny.

-Wstawaj śpiochu. -zaśmiałam się.

W końcu powolnie rozchyliła powieki pokazując mi zaczerwienione oczy, już otwierała usta by coś powiedzieć jednak ja przyłożyłam do swoich palec pokazując że ma mówić cicho.

Wskazałam na Cartera który nadal w pewnym sensie robił za jej poduszkę a ona w końcu zrozumiała o co mi chodziło.

-Czemu mnie budzisz? -spytała sennie. -Mam wrażenie że w mojej głowie całe zoo zrobiło sobie wyścigi. -złapała się za głowę.