Yaşamımızı sürdürdüğümüz ya da sürdürdüğümüzü sandığımız bu hayatta karşımıza hep bir kapı açılıyor.
İyisiyle, kötüsüyle yaşamaya çalışıyoruz aslında.
Hayat biz tökezleyelim diye hep karşımıza, kapıların en zorunu açıyor nedense,
tökezlediğimiz her anda yerle bir olduğumuzu düşünüyor, tabi en sağlam şekilde ayağa kalkacağımızı bilmiyor.
Günün birinde bize iyi gelecek bir kapının anahtarını arıyor gözlerimiz.
Hani, tabiki de bu kapı'nın kolayca elimize geçeceğinide tabikide düşünmüyorum, elbette yıpranacağız, yorulacaz, belkide nefes almak bile istemeyeceğiz.
Tabi bir zaman gelecek artık bu yıpranmaların karşılığı olarak, karşımıza çok güzel bir kapı açılacak.
Ben yaşadığımı gösteren ama yaşamınında pek bir anlamı olman bu dünyadaki kapıların anahtarlarını burda bırakmak istiyorum.
Tabiki ben anahtarımı ölümden sonra almak istiyorum bir bakıma, yaşamımın bu denli kötü olduğu bir zaman içinde.
Yaşama arzumuda kaybettim zamanlar arasında.
Belkide alacağım anahtarın kapısının ardında, hiç tadamadığım huzurun tadı vardır, belkide solacağım nefesim kursağımda kalmaz.
Belkide orda açacağım kapıdan sonra gözyaşlarım dökülmez, adet gibi günü gününe dökülen her bir damla gözyaşım belkide orda son bulur.
Hani mutluğu bilmeyen yüzüm, orda sevinçten deli gibi güler, kokusundan başka kokuyu alamayan burnum belkide orda rahatça nefes alacak.
Belkide ritmini sabitçe tutan kalbim, ismini ritmle sayan kalbim, ritmini orda değiştirir.
Belkide dünyada yüzüme çarpan kapılar, ölünce açılır...
