Bir insan, hani neden bir insan olduğunu unutmak istesin ki..?
Bile bile gözünü kapatıp uçurmadan ayağını salamak gibi mesela.
Diğer ayağını atsan ardında kalacak şeylerin pek bir önemi kalmayacak senin için.
Ayağını çekipte gözlerini açarsan da unutmayı kendine yediremediklerinle baş başa kalacaksın.
Ayağını atsan da öleceksin, ayağını çeksen de öleceksin.
Belki ayağını atığın da çekeceğin acıya belli başlı bir zaman dilimin de sonunun geleceği bilincinde olacaksın ama; ayağını çektiğin yerde, acıların, cebelleşmelerinin ne bir zamanı ne bir sonu olucak...
Ayağını çektiğin yerde içinde yanıp tüten acılarınla baş başa kalacaksın. Yeniden, tekrardan.
Hani nasıl bir balık sudan dışarda kaldığın da nefessiz kalıyorsa, sende yutkunamadın nefeslerinle olucaksın, sen olacaksın ama nefesin, nefesiz bedeninle olucaksın...
Belki de alacağın her nefesinin sonunun gelmesini isteyeceksin, solduğun her nefesin de ölüceksin.
Tek bir sefer ölme şansına sahipken sen, yeniden, yeniden ve yeniden ölüceksin.
Bitti, sonu geldi dedin an sen kendi ölümünü gözlerinle seyredeceksin.
Hani ama ne bedenini terkeden bir ruhun olacak nede sonunda gözlerinin, o güzel bakan gözlerinin kapanıp açılmayacağı bir an olacak.
Kendi bedeninin ölümünü tekrar, tekrar seyredecek ama ölmeyecek...
Defalarca sonu gelsin isteyecek ama sil baştan her bir an yaşadığı o can çekişleri defalarca bedenini öldürecek ama ölmeyecek...
