Zaman ara sıra bize hiç beklemediğimiz bir anda, hani öyle bir şaşırtı veriyor ki.
Mana bulamıyor kuracağın sözcüklerin, anlamsız kalıyor kurduğun her cümlede sarf ettiğin sözcüklerin.
Bazen de kendi kendinle konuşuyorsun, bak bana hak etmedim şeyleri yaşatan her bir kimse, hakk etiği hayattı yaşıyor.
Ben hayatta kimse için kalıcı da değilim aslında, bugünümün yarınına uyanacağımın garantisini veremeyeceğim de bunların arasında kalıyor.
Hani kimse için de iğleştirici ve ya yarabandı da değilim.
Aslında onlar beni bir yarabandı olarak gördüler, içlerindeki o yaraları sarıp sarmalayıp.
Farklı kişiler de yeni, yepyeni bir yara açma hevesine kaptırı verdiler kendilerini.
Hani güzel sözler kurduğum her bir günüm de ise kurduğum cümlerim de bile vardı.
Nasıl söylesem, hayatın kısa bir özeti...
Günün birinde ayak bastığımız toprakta, üstümüze serilen yorganımız olacak.
O iğendiğimiz hiç sevmediğimiz, solucanlar, korktuğumuz yılanlar ve dahi yer altında bulunan daha bir çok hayvan bizi içlerinde taşıyacak.
Onlara da olan sözümdür bu, kendinize çok büyük bir yükü taşıtınız.
İçinize aldığın her bir bedenin, ölü gülümsemesini taşıyor bu içiniz de bulunan insan bedeni.
Günün birinde ise yorulursa bu bedeniniz kusup, tükürüp geri verebilirsiniz toprağa yeniden, toprakta sever aslında aldığını geri vermemeyi.
Toprakta aslında sever aldığı bazı şeylerde yeşermeler yaratmayı.
Taşıyamazsınız diye size söylüyorum bu sözcüklerimi, sizin taşıyamadığınızı toprağa verin.
En azından kırılmış bir kalbi, yeşermiş bir ağaca bezendirmeyi de en iyi bilenlerden biriydi toprak.
Hani sayılı günler de çabuk geçi verir, günün birinde yanından ayrılmadığın her bir insanın belki de toprağının yanında bulunacak senin o paramparça olmuş bedenin yanında olacak.
En güzel şeylerden biri de değil miydi, kırılıp bir kalbin yeşermiş bir ağaca bürünmesi.
Hani en güzel şeylerden değil miydi, sonbaharı yaşarken, içinde ilkbaharı yaşatması.
