Her gündüzün güneşini saklayan bulutlarıdan, düşen damla damla yağmur damlalarıyla ıslandı tenimiz.
Tenimizin üzerinden düşen damla damla yağmur gibi, dertlerin de akıp gitmesini çokta isterdi insan yüreği.
Boyumuzdan büyük dertleri sırtlatılar üstümüze desek pek yanlış olmaz.
Tabii ki her zorluğun ardın da bir kolaylıkta vardır elbette.
Hani önemli olan zorluğu en güzel şekilde aşıp, kolaylığa zamanı gelince ulaşmak değil miydi?..
Kolaylıksa zorlukta saklıydı. Zorluğu görünce kaçmak değil de zorluğun üzerine yürüdükçe kolaylaştığını fark etmedik mi hiç?
Hani yaptığımız her bir şey de bir uğraş olduğunun farkına varmışızdır.
Gözümüzün göz çukurunda biriktirdiğimiz damla damla gözyaşları, hissizlikler içindeki yorgun beden, yorulmuş iki çift göz...
Hani bazı insanlar vardır, korkarlar ıslanmaktan. Korkarlar yağmur damlalarıdan, korkarlar sırımsıklam olmaktan.
Bazıları da vardır ki ne ıslamaktan korkarlar, ne de damla damla yağan yağmur altında kalmaktan.
Aksine sevdikleriyle aynı yağmur altında ıslanmakta, bir yana onlara ıslanmanın en güzelli gelir.
Aynı yağmur altında, damla damla akan yağmurun altın da ıslanan iki çift birbirine bakan gözler.
Soluğu içine içine çektikçe, teninden akan bir damla su altın da birbirine bakan gözler.
Tenindeki sıcaklığı ellerinin, elleriyle buluşmasında hisseden bir beden.
Mutluluğun verdiği o güzel hisste, göz çukurunda toplanan damla damla gözyaşları...
Hepimiz de biriktirmişizdir her gecenin sabahına uyanmadan, damla damla akan gözyaşlarımızı.
