Ne söylenebilir ki Zülfü siyah'ına bir laf, beni benden alan güzel gözlerin bilir içimdekilerin, dışımataşan ağırlığını yarim. Ne bir aldım soluğumdan haberdarım. Ne bir geçen zamandan haberdarım. İnci gibi parlayan gözlerine tutsaktı bedenim.
Hilal misali kaşların da esirdi gözlerim.
Ne söylenebilir ki cennetti içinde barındıran güzel kalbine bir söz?
Ne isyanlar edilebilirdi, kendine ait olmayan bir bedene hangi söz ağır gelirdi ki..?
Ne sitemler yapılabilirdi ki, içinde seni barındırmayan bir kalbe.
Hangi zaman da yaşanabilirdi ki, için de az da olsa huzuru bulunduran.
Şimdi ki zamanıma dönüp bakmışım da, ne olmasını beklediğim var yanımda, ne de için de huzuru barındıran bir zaman.
Kendi karanlığıma, karamsarlığıma çekilip hapsolmuşum bir odanın bana küskün olan duvarlarına..
Hapsoldum duvarlar arasında bitmeyen, duygularımla, bitmeyen karamsarlığımla ve bitmeyen bir sevdamla kavga ediyorum.
Çatık kaşlarımla, kırık kalbimle, yorgun bedenimle ben kendime sözler verek avutuyorum. Susturuyorum içim de ölmeyip, içimde beni öldüren duygularımı, hisslerimi, sevdamı...
Ne kadar zaman geçmeli ki, sızlayan bir kaç yerime deva gelsin..?
Ne kadar yılı öldürmeliyim ki, içimdekiler beni öldürmeden ben içimdekileri ölüdüreyim..
Kaç baharı geri de bırakmalıyız ki, gözlerim de umutlar çiçek açsın..?
Kaç yazı geri de bırakmalıyım ki, içimde yanan ateşler sönsün..?
Söylesene bana içimdekiler beni öldürmeden, ben kaç mevsimi geri de bırakmalıyım..?
