Ben günün birinde kaybolup gidecek, hani belli başlı bir süreyi eritecek sebepler için sevmedim seni.
Ben seni vücut güzelliğin için sevmedim. Bir o kadar saf bir şekilde.
Hani olurda bir gün, gül misali solup gider, kaybolursa yahut bu güzelliğin.
Benim o güzelliğin için sana bakan gözlerim, bakar mıydı yine sana?
Sesinin güzelliği için seni seven bir kalbim olsaydı yahut günün birinde dilsiz kalan seni sever miydi o kalbim?
Hani ya peki gözlerine bakan gözlerim gözlerine aşık olsaydı mesela.
Bir gün körermiş iki çift gözü karşısında gören gözlerim, bakar mıydılar sana tekrar, yeniden bakar mıydı o gözlerim.
Soğukta titreyenlerim ya ellerinin sıcaklığı için sana tutuşsaydı peki?
Günün birinde iki eli olmayan bir papatya'yı sever miydi, o soğuk eller?
Bu kalp, görmediği, dokunamadığı, gözlerini gözlerine mesken tuttamadığı, bir insan bedeninde, bir çiçeğe tutulmuştu.
Günün birinde kaybolup, gidecek telaşının olmadığı sebepler uğruna sevdi..
Onu ne bir gün gözlerini, gözlerisiz bırakacak gözlere tutkundu.
O ne bir kullaklarını açtığında duyduğu o sesine tutkundu.
O ne bir gülen yüzüne tutkundu.
O ne bir soğuk ellerini, ellerinde ısıtmak için tutkundu.
O ona sebepsiz, anlamsız, nedensiz bir şekilde tutuldu.
Ne bir sebep aradı sevmek için ne de bahanelere sığındı, sevgisini kaybolup gidecek şeylere sığdırarak zaman kaybetmeyi.
O onu zamanın kaybolmayacağı sebepsiz, anlamsız, nedensizlikler içinde sevdi. O, onu kendisi olduğu için sevdi...
