İnsan neden yaşar?
Yaşamamızın bir manası var mı acaba, ucunda ölümün olduğu bu yaşamda bile canımızı sıkacak onlarca şeyle uğraşırken.
Kendi kendimize şu soruyu sormayı unuttuveriyoruz.
Biz insanlar neden yaşıyoruz?
Bugünün yarınına uyandım ama ya eğer yarının ertesi gününe uyanamazsam?..
Ya peki bu naif bedenim günün birinde toprağa karışırsa?
Hani ucunda ölüm var, yaşamın bizi etkileyen o yüzünden kaçınmaya çalışıpta, ölümün olduğu bu dünyadan sonra ne olacak diye sormamız lazım.
Hani yaşamızın bir amacı varsa eğer, biz bu amacın önce ne olduğunu öğrenmemiz lazım.
İnsan ne için yaşar, neyle yaşar, ne uğruna yaşar...
Hani biz önce bunların cevaplarını bulmamız lazım. Tabii ki sonra insan neden yaşar sorusuna da cevap buluruz elbette.
Bazen kendi kurultularına takılıyorsundur, ben neden varım?
Var olmama şansım varken, varlığımın kime kim için bir önemi var?
Kimin için yaşıyorum bu hayatı, kimin için saatlerce düşüncelere kapılıyorum.
Kimin için, kimler için..?
İnsanı dünyadan koparıp işlevsem düşüncelerine, düşünmek istemediklerini aklına getirmeyen bazı alışkanlıklar var.
Tabi ama bu alışkanlıkların ise arında kalan zararları var.
Kimisine bedensel zararlarının yanı sıra içsel döngülerinden alıkoyuveriyor. Düşünmek istemdiği ne varsa kullanacağı süre içerinde aklının ucuna dahi gelmezken.
Etkisini yitirdiğini anladığı anda, kaplıyor tekrar aynı düşünceler, aynı duygular.
Yeniden bir daha kullanıyor, bu son.
Bundan sonra kullanmayacam sözünde, etkisini yitdiğini hissetiği anda, tekrar yeniden ona sarılıyor.
Bu son dediği her seferinde, yeniden ona sarılıyor.
Kendindeki etkisinin bilinci altında olması bir yana unutkanlığı yaşaması onu az da olsa güldürüyor, az da olsa ölümü unutuyor.
Az da olsa yaşamanın amacını unutuyor.
Az da olsa mutlu oluyor...
Bazı kötü alışkanlıklar, kötü insanlardan daha iyi. Kötü bir hayattan, yanıltan bir çevreden daha iyi.
Peki ya insan neden yaşar?
Hayatının en güzel dönemini yaşadığını sandığı anda, yaşadığı hayal kırıklığı ile hayattan soğuması, hayatı ona anlamlı kılacak mı peki?
Yeşerecek mi, kurumuş umutları?
Tutnacak dal bulacak mı, kırılmış dallar arasında?
Sığınacak güvenli bir yuvası olacak mı, her bir yanında onu sevmeyen onlarca kişi varken..?
Yaşamın güzelliğine aldanıp, yaşamının bir gün son bulacağını kimse unutmasın.
Çok umut bağlama kimseye, bir zaman gelir bağladın bütün umutların yıkılır.
Kimse için benden gitmez deme, ölümlü bir yaşamı paylaşıyoruz, son soluğunu ne zaman vereceğimizi bilmiyoruz...
