Bir mum gibi olmak isterdim, birinin beni yakıp aradan geçen zamanın ardından, son bulmak isterdim.
Hani birden fazla kişinin yakmasındansa, bir kişi tarafından yakılıp, ardında küllerimin dahi kalmamasını isterdim.
Neden bir mum?
Kendini zifiri karanlık bir yerde olduğunu düşün, kimsenin olmadığı iğne deliği kadar bile bir ışığın olmadığı, sessiz sedasız,
bir yerde olduğunu düşün, o kadar karanlık ki gözünün ucunu dahi göremeyeceğin bir karanlık.
İşte o zifiri karanlığın içinde muhtaç kalıyor gözlerin bir mum ışığına.
Karanlıktan korktuğundan değil, yanlızlıktan korktuğundan, muhtaç kalıyor bir mum ışığına.
İllaki elinizde bir fotoğraf olmuştur, içinde bir sürü anıyı barındıran bir fotorafı avuçlarınızın içinde tutup, sitemle, sinirle ve istemsizce sıkı vermişsinizdir bir fotoğrafı.
Sonra ise sıktığınız, buruşturduğunuz fotoğrafı açıp bir mum ışığında yakıp, o küçük ateşte yanmış olan içinizi ısıtmışsınızdır elbette.
Hani mum ışınığında söylenen hikayeleri, masalları, geceleri uyumadan önce anne bir mum ışığında uyumadan bir hikaye anlatır mısın?
Sözlerini, o eski hatrıları anımsar gibi oldunuz mu?..
Ne güzel günlerdi öyle değil mi?
Ufak masallarla uyuturdu annemiz bizi, başımızı okşardı uyumadan, öperdi anlımızdan, sonrasında ise gelen derin huzurlu bir uyku.
Az da olsa mutluyduk dimi?
Az da olsa bir mum ışığında ki aydınlıkla, dalıyordu gözlerimiz uykulara.
Az da olsa rahatlıyordu, rahat nedir bilmeyen bedenimiz.
En güzelli ise gece hızlı bitsin diye rahatça uyduğumuz gecelerin ertesi gecesinin uykusunun heyecanını taşırdı hisslerimiz...
Şimdi sorsanız mesela; ertesi gecenin, sabahına uyanmak ister mi gözlerin diye!
İnan ki daha uynamadığım gecenin etkisindeyken, evvelsi geceyi görüp göremeyeceğimin bilincinde'de değilim aslında.
Ama bir gün dönerse zaman tersine, mum ışığında ki anlatılan zamanları iyi hatırla, o zamanlar arasında kuvvetlenecek tüm o eski hisslerin.
"Bir mum ışığının bedenini seyrelten güzeliğinde, arayacak gözlerin eski günlerini..."
