Ben seni kendime ev bildim.
Sana kapımı hep açık bıraktım. Kapının anahtarına gerek yok.
Sen ufakça itelesen içeri girersin.
O kapı sana hep aralıklıydı.
Fakat için de ki eve çokça zarar verdin, o evin artık eski halinden eser kalmamış.
Dağınık,
Yıkık,
Ve bir enkazın içinde kalmış.
Sana ev gibi gösterdiğim. Sana ev gibi hissettirdim o eve çokça zarar verdin.
Dön dolaş geldin, fakat yine zarar verdin.
Bir insan aynı hattaya kaç defa düşebilir ki?
İçinde aşk varsa neden hata olsun ki..?
Gurur sadece için de aşk olmayanlar için vardır.
Gurur yapmak sadece aşktan korkanların işidir.
Yoksa, bir insan bile bile neden aynı yere tekrar tekrar gelsin.
Kendini neden yıpratsın aynı yerde, aynı zamanda ve aynı hisslerde.
Seni ev bildim yerden beni uzaklaştırmaya çalışıyorken, dön dolaş yine kendini kapısı aralıklı olan evinde buluyorsun.
Kapıyı açık bırakma, içersi üşür.
Onca enkazı ve dağınıklığın yanında içeriyi soğuk bırakma.
Elbette bilirsin gecenin soğuğu, gündüzün ise sıcağı çekilmez.
Sen kendini geceye çek, bilirsin elbette gecenin yıldızı, onca yıldızın içinde ise tek bir ayı var.
Sende onlarca yıldız arasında benim ayımsın.
Etrafta onlarca yıldıza odaklanmamı istiyorsun.
Fakat benim dünyamın uydusu sensin.
Ben yörüngeme farklı bir yıldızı yerleştirmem düzenim bozulur.
Fakat evim ise çokça dağınık ve bir enkazın içinde.
Toparlamak ve yeniden oluşturmaksa tek benim değil senin de elinde.
Dağınık ve bir enkaza dönmüş evin içinde yaşamak ne kadar mümkün ki?
Nefes alabilir mi insan, onlarca kırık ve dökük bir evin içinde.
Yeşerir mi peki?
Solmuş ve kokusunu kaybetmiş çiçekler içinde.
Yolunu bulur mu peki?
İçersinde kaybolmuş bir labirente.
Peki zaman döner mi yine tekrardan eskiye...
