Ne bazen sevmektir bir hayat,
Küçük bir çiçeği sulamak, tenini yakan güneşe karşı çaresiz kalmak.
Bazen de hayatın kendisidir keder.
Nefes aldın her anı acıyla yaşamak.
İnsanlar bazen anlaşılmaz olur, sen bir insanı anlamaya çalıştıkça, artık kendini anlamamaya başladığını fark ediyorsun.
Hani diyorlar ya sevgi her şeyi çözer,
Bazen sevgi her şeyi çözemez. Kırık bırakılmış bir kalbin tamirini sevgi sağlayamaz.
İnsan bir yerden sonra çaba sarf ettiği her şeyin onu yorduğunu fark eder;
Sevmek insanı yorar,
Beklemek yorar,
Düşünmek yorar,
Affetmek yorar,
Hani nefes almak bile artık insanı yorar olursa ki, o insanı hayatın kendisini yorduğunu fark eder.
Bir yere tutanacağım der,
Ona dalsız bir ağaç uzatılır.
Kendimi yeni baştan toparlayacağım der,
Üzüntülerinin, yaralarının üstüne tuz basılır.
Artık hiç bir yerde ne olduğunu, bulunduğu yerde hangi konumda olduğunu bilmek ister.
Fakat kendisini öyle bir konumda görür ki,
Kendisi bile anlayamaz olur, nerede hangi konumda olduğunu kendisi bile anlayamaz.
Bazen bir yerde durmak için bir sebebin olması gerekir.
Seviyorsan karşılığını almak,
Seviliyorsan sevgini vermek,
Kendini o yere ait hissediyorsan da, o bulunduğun yerde ki konumun.
Senin bir yerde durma sebeplerin arasında olan şeyler.
Hani ama insan bazen bir yerde durmak için bir sebep de aramaz.
Kendisini o yere ait hissetmesi yeterli olur.
Hani insan kendisini nereye ait hissediyorsa kendisi oraya aittir.
Durmak ve ya orda kalmak için bir sebebi olmasına gerek yok.
Kendini oraya ait hissetmesi en yeterli sebebi olur..
Ve bazen de kendini ait hissettin yerde olmak seni üze de bilir.
Sen kendini ne kadar ait hissetsen de o yer artık sana ev gibi gelmez.
Kendini ait hissetin o yer, artık sana ait olmaz...
