Kaçıncı bitmiş olan gecem bu benim, sensiz geçen kaçıncı gecem bu benim. İçimi karıştıran onlarca duygum, duygularımı birbirine katan o anlatamadığım duygum. Kimseye anlatamadım, anlatsam da kimsenin anlayamayacağı bütün o duygularımı birbirine katan o duygum.
Binbir kelimeyi birbirine bağlayıp, akıl sır erdiremeyecek sözler kuran o kalbim ki,
iki tane kelimeyi birbirine bağlayıp sana hissettiği o duygu anlatamadı.
Düşündükçe insanın aklını kaçıracağı, imkansız ardın da iz bırakmayacak gizli bir sır gibiydi.
Hani sanki o gizli sırrı şifresini bir kağıda yazıp, yazdığı o kağıdı ise şişeye koyup gökyüzünü anımsatan maviliği taşıyan denizin derinliklerini atmış gibi.
O kağıt parçasına yazılı şifre de sakılıydı o duygunun tarifi. Yazılmış olan hiç bir kitapta ise ne aynı tarifi ne de bir benzerini bulamazsın. Farklı türlü türlü güzellikleri barındıran bir ülke misaline bezerdi.
Farklı farklı duyguları için de taşıyan ama anlatması imkansız bir duyguyu için de taşıyordu kalbim. Öylesine farklıydı ki o duygu ne o duyguya üzüntü diyebilirsin, ne o duyguya mutluluk diyebilirsin ne de o duyguya kavuşamamanın verdiği kıskançlık diyebilirsin. Bütün duygulardan farklı bir duyguydu o farklı olmasının yanı sıra kalıcıya da benzer bir duyguydu. Rengi solmuş bir evin, yeni bir renge boyanıp evi güzelleştirmesi gibi duyguları hissizleşmiş bir bedenin duygularına tekrardan his katmış gibi...
O duyguydu ki yaprakları kopmuş bir papatya'ya yeni yapraklar açtırıp, yeni bir hayat katacak bir duyguydu. Lakin hayat katacağı papatya ise kendini o solup gitmenin pençeleri arasına bırakıp gitmişti bile.
Ne o duygunun niyetin de bir kötülük vardı. Ne de o duyguyu beden de tutan, bedenin bir kötü niyeti vardı. Tek niyeti ölecek olan bir papatya'ya yeni bir hayat vermekti, solmuş olan yapraklarının yerine yeni yapraklar açtırmaktı...
