I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 24: Heilon

Heilon'a geldiğimden bu yana beş yıl geçmişti ve bu, orijinal hikayenin başlangıcına fazla zaman kalmadığı anlamına geliyordu. Şu anda ben on sekiz yaşındaydım ve Sigren on dokuz yaşındaydı. Elbette, birkaç ay içinde ikimiz de bir yaş büyüyecektik.

Bu yıllarda Sigren çocukluk sözünü tuttu. Orijinal hikayedeki gibi Abel'den kılıç öğrendiği için şimdi Heilon Malikanesi'ne özgürce girip çıkabileceği bir konumdaydı.  Şimdi, kimse gücünden dolayı ona kötü davranmaya cesaret edemiyordu.

Bu arada, planladığım hayatımı -huzurlu hayatımı- kendi yolumda gerçekleştirmek için çok çalışıyorumdum. Surları korumak ve öldürdüğüm canavarların malzemelerini satmaktan elde ettiğim para ve Heilon'dan aldığım büyük miktarda parayı biriktiriyordum. Şu anda, birikimim çoktu ve hayatımın geri kalanını yaşamak konusunda endişelenecek hiçbir şeyim yoktu. Sadece Sigren ve Yunice'nin ana karakterlerin altın yolunda yürüdüklerini görmek zorundaydım.

Tabii ki, planladığım her şey sorunsuz gitmedi.  Son zamanlarda olanlar kesinlikle rahat planlarımı engelliyordu.

"Dük, sana rapor vermeye geldim." Masasında bazı kağıtları imzalayan Abel, benim sözlerim üzerine başını kaldırdı ve yaptığı şeyi durdurdu.

"Hangi konuda?"

"Yeni askerler hakkında."

"Tamam. Raporu hazırla." Canavar avına çıktığımda olan her şeyi rapor ettim. Konuşmamı bitirdikten sonra Abel hafifçe başını salladı.

"İyi iş. Fiona, önceki teklifimi düşündün mü?"
İçten içe iç geçirdim. Bahsettiği teklif, gelecek planlarımı engelleyen şeydi. Abel derin bir şekilde arkasına yaslandı ve kibirli gülümsemesiyle gülümsedi.

"Çabuk bana baba diye seslen."

Bu. Abel'in bana yaptığı teklif, onun evlatlık kızı olmamdı. Heilon'un halefi olmamı istiyordu.

"Reddedeceğim."

"Bunu hiç düşündün mü?" Abel kesin cevabıma homurdandı.

"Ama Heilon'a geldiğimde hayat planlarım hemen hemen ortaya konmuştu."

"Planların? Çok aptal olduklarını hatırladım."

Birisi ona bakarken diğer insanın gelecek planlarının saçma olduğunu nasıl söyleyebilir?

"Sigren'in evlenip iyi bir hayat sürdüğünü görmek, sonra benim huzurlu bir yerde rahat bir şekilde emekliliğimle ilgiliydi."

Planımı söyledikten sonra Abel'in Sigren'e acıyormuş gibi mırıldandığını duydum. Açıkçası anlamadım, neden Sigren için üzüldüğünü söyledi?

"Fiona, Heilon'un sahip olduğu konum, güç, zenginlik ve onur. Bunların hepsinin sana ait olmasıyla gerçekten ilgilenmiyor musun?"

"İlgilenmiyorum." sert bir şekilde cevap verdim.

"Eğer baban olursam, sana istediğin her şeyi veririm." Vay, Abel benim babam mı? Sadece düşünmek bile..

"Çok fazla baskı var." Açık sözlü sözlerim Abel'in gücenmiş gibi kaşlarını çatmasına neden oldu.

"Çok soğuk kalplisin." Omuzlarımı hafifçe silkerek cevap verdim. Tamamen yanlış olmadığı için söylediklerine karşı hiçbir savunmam yoktu.

"Artık büyüdün. Aynı zamanda bağımsız olma zamanın."

"Evet. Bunun zamanı geldi." Sanki cevabımdan hoşlanmamış gibi, Abel bana sessizce baktı. Ancak son yıllarda güçlendikçe artık eskisi gibi Abel'den kolay kolay korkmuyordum.

"Peki. Beğenmezsen bir daha sormayacağım.  Ayrıca, beş yıl boyunca çok iş yaptın. Şahsen takdir ediyorum."

Abel'ın söylediklerini duyunca garip hissettim.  Bu bir dünyanın çökeceğinin bir işareti miydi?  Yoksa hasta mıydı? Endişeli bir tonda, "Birden bire ne konuşuyorsun? Senin bir hastalığın yok, değil mi?"

"Tabii ki değil. Bunu söylediğimde ben de utandım ama beni dinle." Ağzımı hızla kapattım.

"Genç yaşta canavarlarla savaşmayı seçtin.  Belki de bu yüzden gurur duyduğum topraklardan-Heilon'dan bıktın."

"...."

Abel hafifçe iç çekti.

"Anladım. Şimdi, Heilon çok daha kararlı. Son zamanlarda, canavarların sayısı önemli ölçüde azalmıştı. Ayrıca çok sayıda güçlü şövalye ve asker var, bu yüzden savunması zor değil.  Sigren... o da çok yardımcı oluyor." O zaman Abel'in ne söylemeye çalıştığını belli belirsiz anladım.

"Artık nereye gitmek istersen gidebilirsin Fiona."

"..."

"Daha yeni bir yetişkin oldun. İstediğini yapmakta özgürsün. Büyü yeteneğinin seviyesi ile başkentte her türlü zenginliğin ve ihtişamın tadını çıkarabileceksin." Abel sanki bir şey düşünüyormuş gibi parmağıyla masasına bir iki kez vurdu.

"Eğer gayri meşru bir çocuk olarak konumun konusunda endişelerin varsa, seni Heilon adına korurum."

"Ah... bu beklenmedik."

"Ne?"

"Dük'ün bu kadar nazik bir teklif yapacağını bilmiyordum."

"Sadece hak ettiğini veriyorum. Beni ne sanıyorsun? Ücret ve bu farklı şeyler. "

"...."

Her zaman çok kaba ve sert konuştuğu için böyle tatlı bir şey söylediğine inanamadım.  Yani, Abel'in böyle düşünmesine şaşırdım.  Şimdi, kalbimde kan ve gözyaşı olmadan onu bir insan olarak lanetleme alışkanlığımı biraz düşündüm.

Abel daha sonra çekmecesini aradı, bir mektup çıkardı ve bana verdi.

"Bu ne?"

"Memleketinden bir mektup."

Eğer memleketiyse, o zaman Kont Green'dendi.  Heilon'a geldiğimden beri hiç mektup almadım. Peki, birdenbire ne oldu?

"Daha önce birbirimizle hiç iletişim kurmadık... neden gönderdiler?"

"Şey.. açmadım. Yani, ne hakkında olduğunu bilmiyorum." Beni savaşa gönderen evde bir anda ne olduğunu gerçekten merak ettim.

Abel bir an bana baktı ve sanki aklına bir şey gelmiş gibi dedi.

"İstersen seni buraya iten evi yok edebilirim." Öğleden sonra güneşinde vahşi bir canavar gibi ağır ağır güldü.

"Ortaya çıkardığım birkaç zayıf noktaları var." Abel'in sahip olduğu ateşli yanan ruha benziyordu, çünkü sonuncusuydu.

"Pekala, o kadar kinci değilim. Dürüst olmak gerekirse, umurumda bile değildi." Abel somurtkan bir şekilde başını salladı.

"Eh, eğer senin kişiliğinle ilgiliyse, öyle olur.  Ben olsam, gücüm yettiğinde tek bir toz zerresi bırakmadan silerdim." Evet, bu yüzden gelecekte Abel'i asla bir düşmana dönüştürmemeliydim.

Mektubu istemeden elime aldım. Açıkçası, orijinal hikayenin yakında başlamasının zamanı gelmişti. Kahramanın ortaya çıkma zamanı gelmişti ve dahası, Sigren'in yanında boşuna olsaydım dikkatim dağılabilirdi.

"Her neyse, önerin... teşekkür ederim."

"Eğer çok minnettarsan... bana baba de." Abel sonuna kadar pes etmedi.

"Reddettim."

"Ne kadar soğuk kalpli bir çocuk." Abel'in garip homurdanan görünümünü görünce bir sırıtışla ofisten ayrıldım.