I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 132: Savaş çekişmesi

Birkaç gün sonra bana gönderilen davetlerden birine katılmıştım.

"Ah, bu içecek çok lezzetli."

Livyia'nın bana verdiği içkiden bir yudum aldım.

Livyia tepkimi görünce memnun bir şekilde gülümsedi.

"Yine de, alkol şaşırtıcı derecede güçlü, bu yüzden yavaş yavaş iç."

Livyia'ya baktım. Bugün de güzeldi ve ondan bugünlerde moda olan lüks bir parfümün kokusu geliyordu.

Sessizce iç çektim. Prensesin tarafında olursa, düşman olmamız gerçekten çok yazıktı.

"Senin için ne yapabilirim?"

Bize yaklaşan biri varken Livyia'nın sesi aniden keskinleşti.

Ben de başımı çevirdim.

"..."

Daha önce hiç görmediğim bir adamdı. Siyah takım elbiseli, ince yapıya sahip bir adamdı. Tilki gülümsemesi insanlarda "samimiyet" duygusu yaratıyordu.

Bu adamı tanımıyordum ama Livyia o yüze aşinaymış gibi görünüyordu. Yüzünde beliren düşmanlık oldukça keskindi.

"Aman Tanrım, sizi rahatsız ettiğim için özür dilerim."

"Özrün kabul edildi, o zaman gidebilirsin, Kont Bill Curtis."

Bill Curtis? Kaşlarımı çattım. Tanıdık bir isimdi. Garip aşk mektubunu gönderen kişiydi.

Livyia'nın soğuk tepkisine rağmen, adamın yüzünde hala bir gülümseme vardı.

"Üzgünüm, ama tartışmam gereken bir konu var, Leydi Priscilla."

"Nedir?"

"Sizinle de tanışmak bir onur, Leydi Fiona Heilon. Lütfen beni adımla çağırın."

O ucuz numaraya burnumu sümkürdüm.

"Bunun olacağını sanmıyorum. Hatırladığım kadarıyla, seninle ilk kez tanışıyorum. Değil mi?"

"Mektubumu aldın mı?"

"Evet aldım. Ama cevabımın yeterince açık olduğunu düşünüyorum."

Hiç cevap vermeyerek.

"Bana değerli zamanından bir dakika ayırır mısın?"

Bu adam neden birdenbire beni görmekle ilgileniyordu? Can sıkıcıydı. Sanırım Livyia'nın bu adamı neden pek sevmediğini anlayabiliyordum, çünkü ben de onu çok tatsız buldum.

Bu adamın derdinin ne olduğunu bilmek istedim ama Livyia için üzüldüm çünkü bu onun için bir zahmet olurdu.

"Tamam, ama sadece bir an için."

Asil bir bayanın iyi tanımadığı ve ona aşık olan bir adamla yalnız kalması iyi bir şey değildi. Ancak, asil bayan ben olduğum ve olabilecek kötü şeyleri bastırma gücüm olduğu için bir istisna yapabilirdim. Eğer uğursuz bir şey yapacak olsaydı, onu bütün bir şekilde ızgara yapabilirdim...

Bekle, bu çok fazla değil miydi? Tanrım, günler geçtikçe zihnimin biraz radikalleştiğini hissettim.

Bill Curtis ve ben terasa vardık.

"Anlamıyor gibi görünüyorsun. Bu yüzden önceden söylüyorum, Kont Curtis. Cevap vermemek bir reddetmeydi."

"Biliyorum."

Bunu bile biliyordun, neden beni aradın, seni piç?

"Ama yine de sadece samimi bir konuşma yapmak istiyorum."

Kollarımı kavuşturdum. Umarım, bu samimi mesele sabrımı test etmezdi.

"Elbette, bu nedir?"

Bill Curtis sırıttı.

"Leydi Fiona'yı çok iyi tanıyorum."

"..."

Sanki bir şey beni dürtüyormuş gibi neredeyse ürküyordum. Ama sakin yüzümle alaycı bir şekilde cevap verdim.

"Ne? Gayrimeşru bir çocuk olduğum gerçeği mi? Aman Tanrım, zaten bundan benim zayıflığım olarak bahseden birçok insan var."

Benim sert tavrıma hiç dikkat etmedi.

"Hayır, o türden bir şey değil."

Her neyse, sözlerinden rahatsız olamazdım.

Sinirli bir şekilde sordum. "O zaman ne biliyorsun?"

Bill Curtis gülümsedi ve elini uzattı.

"Benimle gelirsen, sana söylerim."

Ne yapmaya çalışıyor?

"Hanımefendi, bunu zaten mektupta yazdım. Birlikte olursak bu dünyada her şeyi yapabiliriz. Lütfen akıllıca bir seçim yapın."

Bu adam, sadece bir kez reddetmekle hareket ettirilemeyen bir insandı. Livyia'nın ona karşı neden bu kadar düşmanca olduğunu anlayabiliyordum.

"İhtiyacım yok ve umurumda bile değil. Ben gidiyorum."

Bill Curtis abartılı bir iç çekti.

"Yazık. O zaman lütfen bunu kabul edin."

Göğsünden siyah bir zarf çıkardı.

"Eğer bu o tür bir mektupsa, buna ihtiyacım yok-"

Hızla salona dönmek istedim, bu yüzden mektubu aldım ve arkamı döndüm.

Sonra arkamdan Bill'in sesini duydum.

"Hanımefendi, lütfen bir düşünün. En azından, senin tarafında olan bensem, Majesteleri'nden çok daha değerli olacağım."

"..."

Yani şimdi, Sigren'in değeri hakkında konuşmaya cesaret mi etti?

Arkamı döndüm. "Söylediklerini duymak fikrimi değiştirdi."

Bill'in yüzü aydınlandı. "Benimle gitmeye karar mı verdin?"

"Hayır."

Gülümsedim ve tuttuğum mektubu ikiye böldüm.

İlk kez, Bill'in rahat yüzünde bir şaşkınlık ifadesi belirdi. Böyle tepki vereceğimi beklemediğini tahmin ettim.

Yırtık davetiyeyi yere attım ve topuğumla parçaladım. Sonra Abel'in sık sık yaptığı oldukça kibirli bir gülümsemeyle gülümsedim.

"Bu benim cevabım."

Soğuk bir uyarı verdim. "Prensin değeri hakkında bir kez daha konuşmayı denersen, gitmene izin vermeyeceğim."

"..."

Arkama bakmadan döndüm.

Tak— Tak—

Öfkeyle öne çıkarken, topuklu ayakkabılarımın sesi koridorda net bir şekilde yankılandı.