I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 120: Samimiyet savaşı

"Olmam gereken yer burası değil. Bunu biliyorsun, değil mi?"

Sigren nefesini yuttu.

Onu hala tedirgin edebileceğim ortaya çıkmıştı.

Gülümsedim. "Majestelerinden ferman aldım, bu yüzden çok çalışmalıyım."

Heilon'un temsilcisi olarak buradaydım. Bu heyette Sigren olmasaydı en yüksek mevkide ben olacaktım. Ama seferde olduğu için varsayılan olarak lider oldu. Dürüst olmak gerekirse, burada olduğu için gerçekten minnettardım çünkü keşif gezisinden sorumlu olmak zorunda değildim. Ancak, şimdi bu yerde olduğumuza göre, Heilon'un varisi olarak yapmam gerekeni yapmasaydım çok fazla olurdu. Özellikle Heilon Şövalyelerinden sorumlu olduğum için.

"Abel yakında geri gelmeli."

"Neden birdenbire Dük'ten bahsediyorsun? Onu özlüyor musun?"

Bir an için bana bakan Sigren memnun görünmüyordu.

"Abel olsaydı buraya gelmek zorunda kalmazdın. Ayrıca burada olsaydı ona her şeyi yaptırmak için güzel bir fırsat olurdu."

Haha, akıl yürütme şekli biraz... güzeldi aslında.

Ancak ne yazık ki, Sigren güzelliğime düşmedi. Gergin hissettiği için bu konuda sessiz kalacağını düşündüm. Aslında yapardı.

Uzun bir tartışmadan sonra, başlangıçta ona katılmama ve ardından ikinci yarıda ayrılmama karar verildi.

"İkinci yarıda canavarların sayısı zaten azalacak, bu yüzden sana ihtiyacım olmayacak."

Eh, bu açıktı. Gücümün canavarları aynı anda öldürmek için geniş bir aralığı vardı. Açıkça söylemek gerekirse, savaş alanındayken benim kontrolümdeydi.

"Hala iyi arkadaşsınız." Bizim tartışmamızı uzaktan izleyen Isaac ilgiyle söyledi. Anımsıyormuş gibi hissettiği bir an vardı.

"Neye bakıyorsun?"

Isaac gülümsedi. Eli saçımı okşadı ama durdu ve çabucak elini indirdi. "Ah, bu bir hataydı. Bu bir alışkanlık."

Omuz silktim. "Biliyorum."

Onu oldukça uzun zamandır tanıyorum. Heilon'un evlatlık kızı olana kadar bana küçük bir kız kardeş ya da yeğeni gibi davrandı. Sadece o değil, Heilon Şövalyelerinin çoğu onunla benzer şeyler yaptı. Hiç umursamadım. Herkesin denemiş olsalar bile kırılması zor olan küçük bir alışkanlığı vardı.

O anda Isaac arkasını dönerken cebinden bir şey düşürdü.

Bir adım sonra gördüm.

Bir kolyeydi.

"Bir şey düşürdün."

"Ah." Isaac çabucak aldı.

"Bu değer verdiğin bir şey mi?" merakla sordum.

Genellikle şövalyeler nadiren kolye takarlardı.

Isaac gülümsedi ve kolyeyi açtı. İçinde bir kadın portresi vardı.

"Bu karının yüzü mü? Sen iyi bir aşıksın, değil mi?"

Eh, burada cep telefonu yoktu. Bu yüzden insanlar böyle bir şey kullanarak birine olan özlemlerini yatıştırmak zorundaydılar.

"Doğru, ben ayrılmadan önce bana hamile olduğunu söyledi."

Ha? Gözlerimi açtım, şok oldum. "Ne! Bana söylemeliydin!"

Evli bir erkeğin hamile karısını bu kadar uzun süre terk etmesine nasıl izin verebilirdim?

"Karınla olmalısın, benimle değil!"

"Yardım edilemezdi, bu bir emir."

O kinci Abel! Gerçekten düşünmeden etrafa siparişler verdi! Bu durumun temel nedenine içten içe küfretmeye devam ettim.

"Ah, ama Usta, son tarihten önce geri dönmeme izin vereceğini söyledi."

"Yine de, hamile bir eşin hamilelik sırasında bile kocalarının yanında olmasının daha iyi olacağını düşünüyorum...."

Hamile kadınlar genellikle sabah bulantıları veya diğer hormon sorunları gibi zor zamanlar geçirirlerdi.

Yumruklarımı sıktım.

"Tamam, Heilon'a döndükten sonra mümkün olan en kısa sürede geri dönmelisin."

"Teşekkür ederim," Isaac kibar bir cevaptan başka bir şey söylemedi.

Her zamanki gibi bir ağız dolusu kelimeyle reddetmediğini görünce, karısını gerçekten özlemiş olduğunu anladım.

***

Boyun eğdirme sorunsuz bir şekilde ilerledi. Peki, bu partiyle nasıl kolay olmaz?

Parti, erkek kahraman, bir paralı asker kral ve hatta dünyanın en güçlü büyücüsünden oluşuyordu.

Bizimle, bu ormanın canavarlarını silmek kolay değil miydi?

Doğru, bu yapılabilir bir fikirdi.

Bu yüzden büyük bir motivasyonla yıldırım çekmeye devam ettim. Ama Kwonter birden beni durdurdu.

"Ilımlı bir şekilde yap, müttefiklerin korkuyor."

Arkamı döndüğümde diğer askerler ve paralı askerlerin yüzlerinin beyaza döndüğünü gördüm.

Ah, unuttum.

Bu yüzden olabildiğince zararsız bir şekilde gülümsedim ama herkes ürktü. Haha, doğru, bu askerler ve paralı askerlerin çoğunun beni daha önce hiç görmediğini unutmuştum.

Her neyse, sonunda, bu adamları korkutmamak için büyülerimi ölçülü tuttum.

Zamanım dolduğunda, ölü toprak haline gelen köyün anketinde yer aldım. Isaac ve Kwonter da öyleydi. Beni takip etmeye devam ettiler.

"Bu insan gücü israfı değil mi?"

"Hayır. Çünkü genel merkezi koruyacak personele ihtiyacımız var."

Bu Isaac'ın sözleriydi.

"Benim işim seni güvende tutmak."

Bu ise üvey babam tarafından tehdit edilen paralı asker kral'ın sözleriydi.

Sigren uzaktayken karargahın başındaydım.

Bu yüzden gereksiz düşünceleri görmezden gelmeli ve önümdeki göreve konsantre olmalıydım.

"Leydi Eunice, gücünle ölü toprakları restore edebileceğini düşünüyor musun?"

Bunu ilk kez yaptığını hatırladım, ama Eunice "Diğer alanlar için mümkün olabilir, ancak bu kadar geniş bir ölü toprak alanını ilk kez görüyorum...." dedi.

Eunice, bunun ilk kez olduğunu mırıldandıktan sonra yumuşak bir iç çekti, "Keşke gücüm eksik olmasaydı."

Bir araştırmacı omuz silkti. "Sadece bir aziz var, ama birkaç ölü toprak var. Sadece bu gerçekle bile, herkes bir kişinin tüm bunlara tek başına katlanmasının imkansız olduğunu görebilir."

Mantıklı kelimelerdi.

Akademi araştırmacısı ile konuşma şansı bulduğum için şüphelerimi gidermeye karar verdim.

"Doğru, doğru. Leydi Eunice eksik değil. Sadece bu en iyi yol değil. Karanlıktan kurtulmanın daha iyi bir yolu olmalı."