I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 10: Nazik ve Zalim

Tanıdığım bir sesti. Bu bariton ses tonuna son derece aşinaydım.

"Hadi, ona bir bak. O bir erkek değil, sadece bir çocuk ve yaralı durumda da." Yeni gelen Abel'e şüpheci bir bakış atarken cevap verdim. Abel hafif hoşnutsuz bir yüzle kapının çerçevesine yaslandı. Abel sadece tehlikeli bir aura yaymakla kalmadı, aynı zamanda zayıf Sigren'in önünde ona kıyasla kesinlikle yırtıcı görünüyordu. Daha önce bize doğru yaklaşma şekli, avını gölgeleyen bir avcıyı andırıyordu.

"Tam olarak söylediğim şey bu. Gözlerim beni aldatmaz.." Tanrım, bu adam! Durum onun düşündüğünden tamamen farklı!!

Sonra bir nedenden dolayı tam olarak deşifre edemediğim Abel, beni fazla rahatsız etmekten kendini alıkoydu. O kadar ender rastlanan bir şanstı ki, hediye olduğu için gözü kapalı kabul ettim. Dürüst olmak gerekirse, ne büyük bir rahatlama.

"Her neyse, seni buraya getiren nedir?"

"Başka neden burada olacağımı düşünüyorsun? Elbette onun yüzünden." Abel işaret parmağını kaldırdı ve yüzündeki o rahatsız edici ifadeyle Sigren'i işaret etti. "Ben yokken dördüncü sura yuvarlanan bir çakıl taşı olduğunu duydum."

Bir dakika, benden mi bahsetti? Ben 'çakıl' mıydım?

"O kadar ağır yaralandı ki, onu bir süre odamda tedavi ettirdim."

Abel kısaca Sigren'e baktı, gözleri hasta ve solgun, yatağımda yattığı yere bakıyordu.

"Nereye aitsin? Malikanemizin çocuğu olduğunu sanmıyorum." O ne hakkında konuşuyordu? Bu genç Sigren'di. 'Ait olmak' ne demekti?

Sonra hatırladım, tabii ki Abel bilmiyordu. Bu konuyu hiç ciddi olarak düşünmemiştim, bu yüzden bu sahneyi hiç yazmadım. Sessizce başka tarafa baktığımda Sigren cevap verdi.

"Carl Paralı Asker."

"Paralı askerler...?" Abel, cevabını beklenmedik bir şeymiş gibi kaşını hafifçe kaldırdı. "Bugünlerde paralı askerlerin yanında böyle bir çocuk var mı?" Tsk, konuşmamız gereken şey bu değil.

Her neyse, durumu anlamasına yardımcı olmak için Sigren'in kulağına hafifçe fısıldadım. "O Heilon Dükü, Dük Abel Heilon."

Sigren, söylediklerimi duyunca tetikte görünüyordu. Bunu görünce, rahatlamasını söylemek için kaşlarının arasında oluşan kaşlarını hafifçe ovuşturdum. Ancak Sigren, sert bir yüzle hızla geri çekildi.

"Yapma!"

Sanırım kendi ana karakterimle yüzleşmekte zorlanacaktım ama yine de bu kadar soğuk bir bakışla bile çok tatlı olduğunu düşünüyorum.

O sırada Abel alnıma bir fiske vurdu. "Hey! Küçük çocuk! Hâlâ yüz yıl çok erken!"

"O sadece..-! Aaaahh!!" Ben yorumumu bitiremeden Abel aniden beni kaldırdı. O hep böyleydi. Sanki bana sarılmak için bu yolu tercih etmişti. Çoğu, hayır, sanırım yoldan geçenlerin hepsi güldü ve 'Baba-kız gibi görünüyorsunuz' dediler. Aynı gümüş rengi saçlara sahip olmamız gerçeği daha da doğru gösteriyordu, bu yüzden anlaşılabilirdi.

Beni kollarına alırken onunla göz teması kurdum ve "Bu arada yara iyileşene kadar burada kalabilir mi?" diye sordum.

İsteğim üzerine Abel karmaşık bir görünüme sahipti. "Benden yapmamı istediğin şeyden pek hoşlanmadım ama... tamam, yaraları iyileşene kadar burada kalabilmesi için ona bir oda vereceğim."

Ellerimi şok içinde kenetledim. Açıkçası, hiçbir şey beklemiyordum. "Vay canına, ona ayrı bir oda mı veriyorsun?"

"O halde aynı odayı birlikte mi kullanacaksınız?" Abel soruma yüzünde boş bir ifadeyle cevap verdi.

Başımı çevirdiğimde Sigren'in yüzü biraz kızarmıştı ama sonra...

"Ne?! Sen, sence o kadar iyi misin?" Biraz şaşırdım. Güçlü muhalefeti omuzlarımın düşmesine neden oldu. İlk görüşmemiz olmasına rağmen benden şimdiden nefret etti. Pekala, fazla ciddiye almadım. Sonuçta, değerli bir çocuk olarak büyümedim. Üstelik bu yol daha da kabul edilebilirdi. Onunla neden burada olduğumu tek tek açıklamama gerek yoktu. Tek yapması gereken, güvenli bir şekilde büyümek, kadın başrolü sevmek ve dünyayı kurtarmaktı.

Tabii ki, tüm bunların oğullarını gören bir ebeveyn gibi olmasını izlerdim. Ben de sırayla Abel'a cevap verdim, "Yine de teşekkürler. Bundan sonra daha çok çalışacağım."

Abel dilini hafifçe şaklattı, "Sorun değil. Yeterince yaptın." başımı eğdim. Son zamanlarda, kibirli tonu değişmemiş olmasına rağmen, Abel'ın tavrı çok yumuşamıştı. Ancak belirsiz davranışı nedeniyle bunun iyi bir şey olup olmadığını anlayamadım. Umarım bu kovulacağımın bir işareti değildi.

Sonunda oda sessizleşti ve iç geçirdim.

'Küçük bir çocuk beden böyle iç çekiyor?' diye homurdandı Abel beni görünce.

Ona boş boş baktım.. 'Hey, benim de bir sorunum var ve bu gerçekten zor, çok zor...'