I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 62: Değişimin başlangıcı (2)

Kışlaya girdiğimde insanlar meşguldü. Abel beni ve Sigren'i çabucak gördü.

"İkiniz de tekrar bir araya geldiniz."

"Neler oluyor?"

Abel gergin bir şekilde saçını süpürdü. "Diğer av ekibi yeni bir canavar yakaladı, ama garip olanda bu."

"Nasıl?"

"Kendin görmen ve yargılaman senin için daha iyi olur."

Abel'in önerisini takip ettim ve "yeni canavarın" olduğu yere gittim. Konumu bulmak zor değildi çünkü insanlar etrafında toplanıyordu.

Merkeze bir canavar cesedi vardı.

"Hız o kadar hızlıydı ki, birkaç kişi zar zor yakaladı. Bir kişi öldü ve bir kişi yaralandı."

"Bu bölgedeki düşük seviyeli bir canavara benziyor..."

Ancak yakından baktığımda kesinlikle farklıydı. Büyük bir av köpeğine benzeyen canavarın derisi sert ve siyahtı.

"Başlangıçta, ateş etmek için zayıf görünüyor ama eğer dış cilt bu kadar sertse, herhangi bir ateş kullanmak işe yaramazdı."

Canavarın dişlerini ve pençelerini kontrol ettim.

"Normal düşük seviyeli canavarlardan daha zor. Büyük dişleri ve pençeleri var."

"Yaşarken gözleri kırmızı parlıyordu. Başlangıçta öyle değildi."

"Biliyorum. Ayrıca, başlangıçta, ah, bacak kaslarının daha da güçlü olduğunu düşünüyorum. Sanırım ne kadar hızlı olduğunu anlayabildim."

Canavarı yavaşça inceledikten sonra Abel'e baktım. "Dürüst olmak gerekirse bu ani dönüşümü anlamıyorum."

Abel bana düz bir şekilde baktı. "Ve kabaca böyle tahmin ettikten sonra bunu söylüyorsun."

Hafifçe iç çektim. "Dürüst olmak gerekirse, bu dönüşümün tek bir nedeni var. Karanlığın ortaya çıkışı."

Abel başını salladı. "Evet. Onu ilk kez kendi gözlerimle görüyorum."

"Benim için de aynı şey geçerli. Ayrıca, avlanma alanlarında Karanlık'ın ortaya çıkmasından sonra sık sık ortaya çıkan "ölü toprakları" görmedim...."

Olsaydı, avlanma yarışması hemen durdurulurdu.

"Bu doğru. Her neyse, av yarışmasının aniden durdurulması gerektiğine karar verildi. Ormanda bu kadar çok dönüştürülmüş canavar olsaydı tehlikeli olurdu."

"O zaman, onu yalnız mı bırakacağız?"

Bu, başkentten çok uzak olmayan bir ormandı. Daha fazla canavarın inip başkente saldırıp saldırmayacağını kimse bilmiyordu.

"Hayır, yakında bir boyun eğdirme ekibi kurulacak. Bu böyle eğlenceli bir yarışma değil, resmi olarak."

"Anlıyorum."

Bu garipti. Bu orijinal romanda olmadı. Av yarışması sahnesi, Sigren ve Eunice'in birbirlerinin duygularını yavaş yavaş doğruladığı bir süreçti.

Abel yüzüme baktı. "Çok fazla endişelenme."

Canavarlar için endişelendiğimi düşünmüş olmalı.

"Sorun değil. Karanlık'ın sebebi olduğu doğrulanmadı. Aksine, herkes avlanma alanlarından sağ salim döndü mü?"

"Hayır, Ernest'in partisinin henüz geri dönmediğini duydum. Onları gördün mü?"

Bir iç çekiş çıktı.

"Sigren... Hayır, Prens kontrol hattına doğru ilerlediklerini söyledi."

"Neden?"

"Kaybedeceğini düşündü, bu yüzden sanırım daha güçlü canavarlar aramaya gitti."

Abel dilini tıklattı.

"Her neyse, o yaşlı adam... sadece kazanıp kızı yaşında olan genç bir kızı yenebilmek için ölümüne savaşıyor, gerçekten acınası."

Bu doğruydu. Ernest, Abel'den daha yaşlıydı. Yaş açısından Ernest babamdan daha yaşlıydı.

"Bir arama ekibi göndermem gerekecek. Geri dönmeye hazır ol."

"Evet."

Cevap verdikten sonra, Heilon'un çadırına dönüyordum ve aniden merkezin çadırının bir köşesi gürültülü hale geldi.

"Yaralı bir kişi var!"

"Acele et ve şifacıyı ara!"

İnsanlar içeri koştu.

Huzursuz bayanlardan birini yakaladım ve durumu sordum." Neler oluyor?"

"Dük Ernest'in partisi geri döndü ve yaralandığı söylendi."

Ah, geri geldiler mi? Toplanan insanların boşluğundan partiye yaklaştım. Çok fazla yaralanma var gibi görünüyordu.

"Dük yaralandı mı?"

"Kanamayı durdur!"

"Kanamayı durdurmaya çalıştım, ama bu yara...canavarların zehiri mi?"

İlk bakışta, Dük Ernest çok kötü yaralı görünmüyordu. Ağır yaralananlar çoğunlukla şövalyeleriydi. İlk etapta dükü koruyan birçok şövalye vardı. Ancak geri dönenlerin sayısı sadece bir yandan sayılabilirdi.

"Diğer şövalyeler öldü mü?"

Ne yazık ki, bir grup dönüştürülmüş canavarla kafa kafaya rastlamış gibiydiler.

Kaotik bağırışların ortasında, net bir ses kargaşayı bozdu.

"Zehirle ben ilgileneceğim."

Bir zil çalması kadar açıktı.

Doğal olarak, bakışlar o tarafa doğru döndü.

Parlak altın rengi saçlar, sanki güneşten alınmış gibi, yanımdan geçti.

"Sarı saç mı?"

Yaşlı şifacılardan değil, benim yaşımda gibi görünen asil bir kızdı.

"Olamaz—"

Kız bir an etrafa baktı, belki de sesimi duyduğu içindi. Ametist gibi pırıl pırıl mor gözlerle tanıştım. Şeftali renkli parlak yanaklar ve yoğun yüz hatları şaşırtıcı derecede güzeldi.

Sözlerimi istemsizce yuttum.

'Eunice Arlyn'

O kız orijinal hikayedeki kadın başrol oyuncusuydu.