I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 109: Samimiyet savaşı

"Sorun değil, Livyia'm var."

"...." Sigren'in ifadesi karardı.

"Ha? Sen de varsın?"

"Keşke gitmeseydim."

İlk önce Livyia'dan bahsettiğim için hayal kırıklığına mı uğradı? Bu sevimli tavrı beni bir an için güldürdü.

Ondan sonra gün normale döndü. Parti bittikten sonra her zamankinden biraz daha geç konağa girdim.

Abel'e veliaht prensle ilgili ve o dönemde başkentte olanları içeren ayrıntılı bir mektup yazdım. Bütün bunları yazarken, bir şekilde kendimle biraz gurur duydum. Abel olmadan, kendi başıma çok şey yapmamış mıydım?! Tabii ki, mektuba bu tür bir duyguyu yazmadım. Bu konulara ek olarak, er ya da geç karanlığı araştıracağımı yazdım. Ölü toprakları şahsen görmeye gitmek istiyordum.

Bir süre sonra bir cevap geldi. Muhtemelen mektubumu okuduktan hemen sonra cevap yazmıştı.

[Fiona, Heilon'daki iş yığıldı. Bir süre başkente gelebileceğimi sanmıyorum. Ne kadar çok çalışırsan çalış, ölü toprakları araştırmak çok zordur. Ancak, seni durdurmayacağım. Sana bu konuda yardımcı olabilecek bir köpek göndereceğim.]

Gözlerimi şaşkınlıkla kırptım. Bir köpek mi? Gerçek bir köpek değildi, değil mi?

[Bilginle, Sigren'in Heilon Konağı'na girme izni sadece akşam 8'e kadar.]

Tabii ki öyleydi.

Bahsettiği "köpek" hakkında maalesef bir bilgi yoktu. Bahsettiği köpek neydi?

Son satırı okudum.

[Aferin, Fiona.]

"...."

O cümleyi okuduğumda biraz utandım.

Mektubum övülmek istediğim izlenimi mi vermişti?

Her neyse, yine de bu oldukça iyi hissettirdi.

***

"Hayır."

Livyia beni arkasına saklamaya çalıştı. Son zamanlarda başkentte popüler olan lüks parfümün kokusu burnuma girdi.

"Leydi Livyia Priscilla ile hiçbir ilgim yok, değil mi?"

Saklanmaya çalışan rakip Arrendt Clovis'ti. Ama iyi durumda değiller miydi? Bu ikisi arasındaki ilişkiyi hatırladım. Geçmişte iş ortağı oldukları hakkında romanda çok ama çok kısa bir olay örgüsü vardı. Bu gerçeklikte romandaki o bir cümle nasıl görünürdü? Biraz merak ettim.

"Siz ikiniz yakın mısınız?"

"Bu nasıl mümkün olabilir?" [Livyia]

"Bu mümkün mü?" [Arrendt]

"...." En azından ikisinin de iyi anlaştığını biliyordum.

"Marquis, benimle ne işin var?"

Arrendt alışkanlıkla gülümsedi. "Sana bir sorum var."

"Leydi Fiona, Marquis Clovis özellikle yakın olmak için iyi bir insan değil."

Livyia yanımda hoşnutsuz bir şekilde kollarını kavuşturdu. Arrendt'i gerçekten sevmiyor gibi görünüyordu. Kişiliğine baktığımda, sanırım çok benzer oldukları için olabilirdi...?

Arrendt, Livyia'nın sözlerini görmezden geldi. "Peki, sana önceden söyleyeyim, sorum biraz kafanı karıştırabilir."

"Öyle mi?"

"Ama seninle yalnız konuşmayı tercih ederim."

Livyia'ya iyi olacağıma dair bir işaret yaptım. Benim söylenmemiş rızamdan sonra ayrıldı.

Livyia ayrılırken Arrendt hızla bazı kelimeler ekledi. "Ayrıca, bu arada, biraz tatsız olabilir."

Bu adam.

"O zaman sorma."

"Şimdiden özür dilerim, ama yapamam."

Kahretsin, şans yok mu? O zaman ona bir kez vurabilir miyim? Yine de kesinlikle aynı fikirde olmayacak.

"Leydi Fiona, biz daha önce tanışmış mıydık?"

En azından romanımın üçüncü sınıf bir yazılı eser olmadığını hatırladım. Bu soru neydi?

"Çiçek parkında tanıştık."

"Hayır, ondan önce."

Ona şaşkınlıkla baktım. Arrendt ile daha önce tanıştım mı?

"Hayır."

Arrendt bir an şüpheyle bana baktı.

"Bu soruyu neden soruyorsun?"

Yumuşak bir şekilde güldü. "Sana bir cevap veremem."

"Şimdi, bunun neden rahatsız edici bir soru olacağını söylediğini anlıyorum."

Normalde ayrılırdım ama sabrımı gösterdim. Ana karakterlerden biriydi, ondan 'nesnel olarak' hoşlanmıyordum.

"Bir şey daha, karanlık hakkında bir şey biliyor musun?"

"Gerçekten hayır. Bence biraz araştırma yapmalıyız."

"Şey..."

"Neden bu soruyu soruyorsun?"

Hikayede Arrendt, Fiona üzerinde oldukça büyük etkisi olan biriydi. Her şeyden önce, ikisinin karanlığı inceleyen işbirlikçi bir ilişkisi vardı. İkincisi, Fiona Arrendt'e aşık olmuştu. Tabii ki, daha sonra terk edildi.

"Aslında, bu karanlık meselesi yüzünden sizden şüpheleniyorum hanımefendi."

Bu adam ciddi miydi?

Arrendt'in iddiasını düşündüm. Ama özel bir şey yoktu.

"O zaman, neden?"

"Şüphelendiğin kişiye sebebini söyleyemezsin, değil mi?"

"Sana söylüyorum, bu aptalca."

Arrend sırıttı.

"Özür dilerim."

"Neden şüpheleniyorsun?"

"Leydi'nin gerçek kimliği."

Sanki ifşa olmuşum gibi ürktüm. Gerçek Fiona olmadığımı biliyor muydu? Ancak Arrendt'in bir sonraki sorusu çok daha beklenmedikti.

"Affedersin, ama sen bir insan mısın?"

"Şimdi benim bir insan olduğumdan mı şüphe ediyorsun?"

"Evet."

Sosyal gülümsememi takındım. "Eğer bana vurursan, bilmez misin?"

O piç kurusuna bir kere vuralım.

Arrend beklenmedik bir şekilde çok özür dileyen bir surat ifadesi yaptı. En azından benim için samimi görünüyordu.

"Gerçekten seni gücendirmek istemedim."

"Eh, bu beni gücendirdi. Öyleyse açıkla."

"Daha sonra... Düşüncelerim çözüldüğünde sana her şeyi anlatacağım."

Dürüst olmak gerekirse, ne kadar uğraşırsam uğraşayım Arrendt'in niyetini kavrayamadım. Orijinal yazarın bile anlayamayacağı bir sırrı olan bir adamdı. Daha sonra ilk sorusu aklımda belirdi. Onu daha önce hiç gördüm mü? Ama bu anıya sahip olduğumu düşünmedim.

"Ah, gitmeliyim. Majesteleri Prens bana bakıyor."

Başımı çevirdim. Gerçekten de Sigren bu tarafa doğru geliyordu.

Benden şüphe eden ve bir insan olup olmadığımı soran bir adam için, yine de beni kibarca selamladı ve şaşırtıcı bir şekilde çabucak ayrıldı.

Ah, onu unutalım. Ne düşündüğü hakkında hiçbir fikrim yoktu.

Arrendt'in sırtına bakarken Sigren yanımda durdu.

"Ne hakkında konuşuyordun?"

Gücümü kaybetmiş bir şekilde ona yaslandım.

"Bilmiyorum bile."

***