I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 116: Samimiyet savaşı

"Sadece ellerimi tutarken uyumak istiyorsan burada kalabilirsin."

"Gönüllü olarak işkence görme hobim yok."

Bir şekilde Sigren'in teklifimi reddetmesine rağmen eskisinden daha iyi göründüğünü fark ettim. Bana söyleme, öpmesini istemediğim için mi üzgündü? Öyle değildir, değil mi?

"Fiona."

"Evet?"

Sigren sanki bir şeyden pişmanmış gibi parmaklarımı okşuyordu, sonra aniden, "Bana sinirlendiğini söyle" dedi.

"Ha? Sana mı?"

"Hayır, bana değil. Odama giren ve beni baştan çıkarmaya çalışan o bayana."

"Benden daha fazla sinirli değil misin?"

Daha sonra onun yerinde kendimi hayal etmeye çalıştım, yatağımda yatan yakışıklı bir adam, beni baştan çıkarmaya çalışıyor, bana tatlı bir şekilde bakarken ona sarılmam için yalvarıyor....

Oops..Hayal edince, sorun değil...?

Başımı salladım. İnsanlar arasında temel görgü kuralları gereklidir.

"Doğru, bence o bayanın temel bir sağduyusu yok."

"Daha güçlü bir yanıt bekliyordum, ama...."

Sigren avucumu öptü ve içini çekti.

"Sanırım şu anda bundan memnun olmalıyım."

Sigren bana baktı. Göz kamaştırıcı gözleri bana sanki beni tuzağa çekmek istiyormuş gibi bakıyordu. O gözlere bakınca bir an için utandım, bu yüzden gözlerini onun eliyle kapattım.

"Bana öyle bakma."

"Neden?" Sigren usulca sordu. "Utanıyor musun? Yoksa bundan nefret mi ediyorsun?"

"İkisi de değil."

"O zaman?"

"Peki..."

Bir an gözyaşlarımın düştüğünü hissettim.

Sigren benim için değerliydi. Başından beri hep böyle oldu. Mutlu olmasını istemem doğaldı. Ancak birlikte çok uzun zaman geçirdikten sonra, ona bu mutluluğu verenin benim değil, bana bu dünyada en çok sevgi verenin o olduğunu fark ettim. Şu anda olanlar, bana olan hislerinin samimi olduğunun kanıtıydı. Ve tüm bu zaman boyunca onu yalnız bırakan bendim.

Ya ben de ona karşı samimiysem?

Yardım edemedim ama mutlu olması gerektiğine inanıyordum.

Ancak, aynı zamanda temelde üniversite öğrencisi çağında olan iki kişi arasındaki aşk ilişkisiydi.

Sigren benden hoşlandığını söylemişti. Ama benim için dünyadaki tek kişi oydu. Ben de ona samimi bir his verseydim, tamamen içine dalmış olurdum. Onu kaybetmekten çok korkardım. O zaman da ayrılırsak....

Kırık bir kalp, Fiona'nın karanlığa düşmesinin nedeniydi.

Onun gibi ben de onarılamaz yaralardan muzdarip olurdum.

Ancak artık Sigren'den uzak durmak gittikçe zorlaşıyordu.

Dürüst olmak gerekirse, itirafını kabul ettiğim an, aramızda yarattığım boşluğun bulanık olduğunu biliyordum. Ayrıca itirafını sadece bir flört ilişkisi olduğu için kabul etmediğimi de biliyordum. Derinlerde aşkımın çarpıtıldığının belli belirsiz farkındaydım.

'Yani, ciddi şekilde incinmeden gitmene izin verebileceğim zaman lütfen ayrıl. Böylece seni mutlu edebilecek, sana daha asil bir sevgi verebilecek biriyle tanışabilirsin.'

Elimi çektim ve Sigren'in boynunu çok hafif öptüm.

Ah, o duyguya dalmama izin verirsem, o samimi duygu...

Doğru.

Bunca zaman ona sahip olmak istedim.

***

Başlangıçta sadece bir gün kalacaktık ama plan ertelenmişti. Çünkü yağmur yağıyordu. Yağmurda hareket etmek zordu ve çok sayıda insanımız vardı. Yani, çok daha zor olurdu. Bu nedenle, Sigren bir gün sonra ayrılmaya karar verdi.

Ve bu yüzden Vikont'un kızı tarafından bir çay partisine davet edildim. Dün Sigren'in odasına gizlice giren bayandı.

Yine de gitmeli miydim? Peki, neden tereddüt ediyordum? Umursamam için hiçbir neden yoktu. Yanlış yapan oydu.

Serada küçük bir çay partisiydi.

Dışarıda yağmur yağıyordu, sanırım bunu kabul etmek fena değildi.

"Ona zevkle kabul ettiğimi söyle." Davetiyeyi getiren hizmetçiye dedim.

Koridorda yürürken Eunice'e rastladım.

"Leydi Fiona."

"Leydi Eunice de mi davet edildi?" Eunice'i sık sık göremiyordum, bu yüzden hoş bir şekilde şaşırdım.

"Evet. Leydi Fiona ile aynı maiyetin içindeydim ama yüzünü hiç göremedim."

"Ata biniyordum."

"Öyle mi? Yine de, arabaya gelir misin? Kendimden sıkıldım." Eunice bu sözleri söylerken yanakları pembeye döndü.

"Pekala. Yolculukta zor zamanlar geçiriyor olmalısın."

"Şey, bu benim görevim...."

Eunice'in ifadesinin sözlerinin sonunda solduğunu görünce biraz üzüldüm. Birdenbire bu kadar çok insanın beklentisini omuzlamak zor olmalıydı.

Seraya vardığımızda Eunice ile konuşmam durdu.

"Seni bekliyorduk."

Bu çay saatinin organizatörü, Vikont Heather Arden'in en büyük kızıydı. Bu mülkteki en güzel kadın olduğu söyleniyordu. Şey, o güzeldi. Koyu kahverengi saçlı ve mavi gözlü, göz alıcı bir bayandı. Kırmızı dudakları dolgun ve çekiciydi.

"Daveti kabul ettiğiniz için teşekkür ederim."

Seraya girdiğimizde, davet edilenlerin sadece biz olmadığı ortaya çıktı.

"Bunlar yakındaki mülkün genç hanımları."

Gözler aniden ortaya çıkan bize dikildi. Aniden konuşmayı bıraktıklarında atmosfer sertti.

Garip bir şekilde gülümsedim. "Yağmur yağdığı için buraya gelmek zor olmalı."

Genç hanımlar sonunda ağızlarını açtılar.

"Hanımefendinin düşündüğü kadar zor değildi. Tanıştığımıza memnun oldum."

"İki harika insanla tanışmak bir onurdur."

Havada tuhaf bir gariplik hissedebiliyordum. Oluşmuş bir gruba katıldığınızda hissettiğiniz duygu gibiydi.

Eunice ve ben yan yana oturduk.

Ardından rastgele bir konuşma görünmeye başladı. Ve nedense benimle çok ilgilendiler.

"Leydi Heilon'un daha önce Kuzey'de yaşadığını duydum."