I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 9: Nazik ve Zalim

Gözlerimi tekrar açtığımda güneş batıyordu. Gökyüzü gün batımının tonlarında boyanmıştı, sakinleştirici leylak ve pembe tonlar beni hala bir rüyada sıkışmış gibi hissettiriyordu. Hâlâ yorgun olan gözlerimi kırpıştırırken, uykunun sıcak ve rahatlatıcı kucağına yenik düşmeden önce düşündüğüm bir şeyi sersemlemiş bir şekilde hatırlamaya çalıştım.

Haha, uyuyakaldığıma inanamıyorum.

Omuzlarımı esnetip başımı kaldırıp boynumu bir o yana bir bu yana hareket ettirirken kaslarım protestoyla ağrıyordu. Açıkçası, bir koltukta uyumak en parlak fikirlerimden biri değildi. Vücuduma kök salmış olan sertliği silkelemeyi bitirdikten sonra nihayet normal pozisyonuma dönerken, Sigren'in bana dikkatle bakan camsı mavi-gri bakışıyla karşılaştım. Bana ihtiyatlı ve tanımlanmış bir odaklanma duygusuyla baktı, bana yukarıdan bakarken her hareketimi takip etti. Bedeni zaten en yakın içgüdüye dönüktü. Tanıdık olmayan bir çevrede uyanmak ve yanında nöbet tutan yabancı bir kişi, dövüş ya da kaç içgüdüsünü tetiklemiş olmalı.

"Sonunda uyandın mı? Peki, iyi uyudun mu?"

Tamamen uyanıp gözlerimi düzgün bir şekilde açtığımda, onun bana baktığını gördüm. Güzel bir görünümdü - pitoresk görünüyordu, bir sanatçının hayal gücü tarafından canlanmış gibi, diğer insanlardan daha da güzeldi. Yüzü, melek heykellerinde görülenler gibi keskin hatlar ve narin hatlara sahipti. Bununla birlikte, kendisini heybetli ve korkutucu gösteren belirgin bir soğuk, yırtıcı atmosfer yayıyordu. Beklentilerimden ve hayal gücümde oluşturmaya başladığım imajından önemli ölçüde sapmıştı. Biraz daha rahat olacağını düşünmüştüm. Bu, herkesin ana karakterden bekleyebileceği türden bir kişilikti. Sadece yanaklarına değen hafif renk ve karmakarışık saçları onu daha insansı gösteriyordu.

"...."

Aramızdaki sessizlik ağırlaşırken beynimi bir şey, buzu kıracak herhangi bir şey için zorladım. Sigren uyandıktan sonra ona ne diyeceğime dair hiçbir fikrim olmadığını ancak o zaman fark ettim. Kapsamlı planlamama rağmen, bu durumun gerçekliği kesinlikle aklımdan çıkmıştı ve kendimi tamamen habersiz buldum.

Sigren boğazını temizledi ve sessizliği bozdu, konuşmaya başlamamı beklemekten bıktığı belliydi. Çevresi hakkında bilgi almak için inisiyatif aldı. "Neredeyim? Burası neresi?"

"Bu Heilon Kalesi..."

"Sen kimsin?"

"İsmim Fiona. Senin ismin nedir?"

İsmini sorduğumda kaşları güvensizlik ve ihtiyatla çatıldı.

"Si...gren."

Sözleri yumuşak bir şekilde söyledi, birkaç dakika önce bana böylesine nefret dolu bir bakış fırlatan birinden beklenmedik şekilde samimi bir yanıttı. Benimle göz temasını kesti ve vücudunun durumunu incelemeye başladı. Vücudunun gücünü yavaş yavaş test etti ve şu anki kabiliyetini denedi. Sigren daha sonra parmaklarını, ellerini ve bacaklarını kaldırdı. Hâlâ acı içinde olmasına rağmen, harcadığı çaba, alnını kaplayan inci gibi bir terle sonuçlanmıştı. Bunun yerine rahatsızlığını görmezden gelmeyi seçti ve bir gün daha yaşamak için hayatta kalmasına hayret ederek kol ve bacaklarını germeye devam etti.

"Nasıl yaşıyorum?"

Sigren'in beni tuttuğunu ve hayatımı bir sineğin ezilmesi kadar kolay sona erdirebilecek saldırıdan kaçtığını hatırlamadığını tahmin ettim. Muhtemelen, içgüdüyle gerçekleştirilen yarı bilinçli bir hareketti. Bu çocuk... daha önce hiç görmediği tuhaf bir kızı kendi hayatını kaybetme pahasına kurtarmaya çalıştı. Böylesine korkunç bir yaralı durumda olmasına rağmen, anında tepkisi daha önce hiç tanımadığı birini kurtarmak oldu. Böyle özverili bir doğa- gerçekten de, Sigren bir erkek başrolün tüm özelliklerine sahipti.

"Seni buraya getiren ve birkaç gün önce seni tedavi etmesi için şifacıyı getiren bendim. Son iki gündür çok hastasın ve yüksek ateşin var. Şimdi iyi göründüğüne sevindim. Uyanmanı bekliyordum."

Sigren'in yüzü, yorumlarım karşısında şaşkınlığını açıkça ifade ediyordu. Sanki biri ona gökyüzünün aslında dünya olduğunu ya da daha da garip bir ifade olduğunu söylemiş gibi görünüyordu.

Ancak şu anda zihinsel durumu ve kafasında dönüp duran düşünceler endişelerimin en küçüğüydü. Ben daha çok onun fiziksel durumuyla ilgileniyordum. Bu dünyada erkek lider konumunda olmasına rağmen, o hala bir çocuktu. Narin ve çelimsiz bir vücuda sahip olan Sigren, henüz gücüne ulaşmamıştı. Suçluluk duygusu yavaşça bilincimi kapladı. Neden erkek başrolün çocukluğunu bu kadar mutsuz ve trajik bir hale getirmiştim ki?!

Benim belirsiz hayal gücüm ile gerçekte olan arasındaki fark, büyük bir eşitsizlikti. Sanki bir filmdeki zombi fikri korkutucu değilmiş gibiydi ama zombinin gerçek hayatta olabileceğini düşündüğünüz anda korkutucu olmaz mıydı? Kabaca hissettiğim şey buydu, kurgu ve gerçeklik arasındaki fark gerçekten oldukça ihmal edilebilirdi.

"Şimdi daha iyi görünsen de daha önce ateşin vardı. Yine de tamamen geçip geçmediğinden emin değilim. İşte, bir kontrol edeyim."Yaklaştım ve alnının sıcaklığını kontrol etmek için elimi yavaşça ona doğru uzattım ama tüm çabalarıma rağmen hala korkmuş gibiydi. Sigren bir an bile tereddüt etmeden, bir şimşek çakması kadar hızlı bir şekilde elimi savurdu. Yüzü her zamanki gibi sakin kalsa da, sert, içgüdüsel tepkisinin ardından gelecek tepkilerden korkması nedeniyle gözlerinde bir sinir parıltısının parlamaya başladığını görebiliyordum.

"Dokunma." Bu kadar güzel bir yüze sahipken elimi tokatlaması şaka değildi.

'Ne kadar sevimli... bu ablanın cömert kalbi senin cazibene kapılmış, evlat.'

"Tamam o zaman. Bir yerin acıyorsa söyle, tamam mı?"

"Sana zaten söyledim, bu seni ilgilendirmez! Ben hallederim- AAAHH!!"

Sigren yardım edemedi, boğazından bir çığlık koptu ve yarasının olduğu yere, şu anda onu kaplayan bandaj katmanlarına hafifçe dokundum. Ani çığlığı beni korkutmadı, bu pek de şaşırtıcı değildi - zavallı çocuk ne de olsa on dört yaşındaydı, güçlü ve normal bir cepheye yeni büründüğünü biliyordum. Canının acımaması imkansız, yırtık karnındaki yaraya daha birkaç gün önce dikiş atılmıştı. Hiçbir koşulda iyileşmek için yeterli zaman değildi.

"Sen! Ne yapıyorsun..?"

Sigren'in inatçılığına karşı durarak meydan okurcasına ellerimi kalçalarıma koydum. "Şu anda ciddi bir hastasın. Acıyorsa hemen söylemelisin. Aksi takdirde, bilemeyeceğim, aklını okuyamam. İletişim kurmak zorundasın, tamam mı?"

"Beni neden umursuyorsun ki?! Ben sadece bir yabancıyım, daha yeni tanıştık. Bu gerçekten garip, biliyor musun?" Sigren uyanık görünüyordu, sanki nazik davranışım kafasında alarm zillerini çalmış gibi. Ancak, tamamen anlaşılırdı. Geçmişte böyle travmatik deneyimler yaşadığı için insanlara kolay kolay güvenemezdi - annesinin ölümü ve erken yaşlardan itibaren sürekli suikast tehditleri.

"Beni de sen kurtarmadın mı?" Sanki dünyadaki en bariz şeymiş gibi söyledim.

"Neden bahsediyorsun? Ben hiç yapmadım-"

Ardından, odamın kapısı ardına kadar açıldı ve kapı aralığında birinin silueti belirdi. Uzun figür yaklaştı.

"Senin gibi fare kadar küçük bir kız için, odasına bir adam getirmek...çok erken."