I Become The Wife of The Male Lead

Bölüm 34: Heilon (2)

Abel'den o hafta bir mektup daha geldi.

[henüz bitirmedin mi?]

Sinirli bir şekilde mektubu buruşturdum. Asil bir aileni yok etmenin kolay olduğunu düşünmüş olmalı. Ama, değildi. En azından benim için.

Green ailesi güçlüydü. Görünüşe göre Kont ve Caindel beklediğimden daha fazla iş yeteneğine sahipti. Bu nedenle, aileyi devralan Caindel olsaydı, işleri büyük bir sorun yaşamadan çalışırdı. Ancak bu nedenle, Jen'in ailenin geçici reisi olması ve Caindel'i kovmasına yardım etmek için birkaç adım daha atmam gerekti. Onu seçmemin nedeni, dürüst olmak gerekirse, iyi büyülü yetenekleri olmasına rağmen, iş için keskin bir gözü yoktu. Yani onu rahat bıraksam bile birkaç yıl içinde aile çökecekti.

"Ancak bir şeyi mahvetmek istiyorsan çabuk yok etmek zorundasın."

Aile kayıtı ile ilgili belgeye bakarken sırıttım. Artık Green ailesinin bir parçası olmadığım ifadesinden sonra aile mührünü damgaladı, bu kiri onlar için kullanma riski tamamen ortadan kalktı.

"Pekala, Heilon konağını ziyaret ettikten sonra tatile gidelim."

Son olarak, tatil.

Derin bir iç çekerek masamın üzerindeki kağıt zarfa baktım. Green ailesini yasadışı iş yapmakla suçlayan bir belge de dahil olmak üzere yaptığım anonim bir mektuptu ve tüm kanıtlar da buradaydı. İmparatorluk Sarayı'nın finans departmanına gönderilecekti. Bu doğrulanırsa, Green ailesinin mülküne el konulacaktı. Green ailesinin serveti önemliydi, bu yüzden bunun ulusun hazinesini doldurmak için iyi bir fırsat olduğunu düşünmezler mi?

Zarfı gönderdikten iki gün sonra Jen'e gittim.

"Ailenin başına geçtiğin için tebrikler."

"Hala geçici."

Önce şekeri atalım.

"Sen olmasaydın ailenin reisi başka kim olurdu kardeşim?"

"Şey.. bu doğru."

Mümkün olduğunca Jen'in ruh halini zirveye getirmek istedim. Sonra aniden yere çarptığında çok daha acıtacaktı. Şimdiye kadar yaşayacağı en kötü şey olacaktı.

Nazik görünmeye çalışarak doyasıya gülümsedim. Abel ile son yıllarda uğraşarak öğrendiğim bir beceriydi. Tekniğin ismini 'patrona meydan okuyan' olarak adlandırdım. Gülümsedim ve tuttuğum belgeyi teslim ettim.

"Daha önce sorduğum şey buydu."

"Ah, doğru."

Jen belgeye baktı ve ailenin mührünü çarptı.

Belgeleri pervasızca damgalamasını biraz garip buldum. O kadar hızlı yapmaması gerekiyordu. Ailenin mührünü bu kadar kolay kullanmak mümkün müydü?

Sadece biraz garip bir duygu, yine de umursamadım. Her neyse, bununla resmi olarak Green ailesinden kovuldum. Gerçek bir özgürlüktü.

Jen kabaca "Şimdi çık buradan. Yapacak çok işim var."

Tabii ki, bunu söyleyen Jen'in önündeki ofis masasına yığılmış hiçbir belge yoktu. Masasında her zaman bir kağıt kulesi olan Abel'den farklıydı.

"Gerçekten öyle görünüyorsun."

Alaycı bir yorumdu, bu yüzden anlamamış gibi yaptım.

Damgalı belgeyi dikkatlice zarfın içine koydum. Artık bütün işler bitmişti.

"Sana söyleyecek son şeyim var."

Jen bana baktı.

"Nedir?"

Elimi ofis masasına koydum ve hafifçe eğildim. Ve sanki çok önemli bir sır anlatıyormuş gibi fısıldadım.

"Kumar bağımlılığının bahanesi yok. Özellikle borçlu olduğunda."

"Hey, bunu nereden biliyorsun?"

Jen şoke olarak gözlerini açtı.

Bu doğal bir tepkiydi çünkü kumar oynadığı gerçeğini iyice gizlemişti.

Ama sorusuna cevap verir miydim?

Dans ediyormuşum gibi hafif bir adımla kapıya yaklaştım. Sonra Jen'in şaşkın yüzüne baktım, sırıttım ve elimi kapılar arasında salladım.

"O zaman, hoşça kal."

***

Koridorda uğultu içinde yürürken arkamda tiz bir ses duydum.

"Neden hala buradasın?"

Arkamı döndüm ve cömertçe süslenmiş Kontes'in çok uzakta durmadığını gördüm. Yere değen kabarık elbisesinin etek ucu son trendle eşleşti. Onu takip eden hizmetçi May, gözlerim onunla buluşurken başını eğdi. Omuzları titriyordu. En son yanağına tokat attığımda oldukça şok olmuş olmalı.

Kontes'in kırmızı dudakları kalın çizgiler çizdi ve güldü.

"Utanmaz bir şey. Ağabeyin omurgasını emmeyi ve yemeyi asla düşünme! [1]. Buradan defol."

"Sen bana söylemesen de zaten bunu yapacağım, hanımefendi." Yumuşak bir şekilde cevap verdim. Ardından Kontes'e yaklaştım. Şimdi yüzüne baktığımda, ayrılmadan önce yapmak istediğim bir şey vardı.

"Ondan önce yapmam gereken son şeyi hatırladım."

Benim sözlerimi duyunca, Kontes şaşkınlıkla bir kaşını kaldırdı.

Bu ifadeyi görünce usulca gülümsedim. Aramızdaki mesafe yavaş yavaş daraldıkça bir adım geri attı.

"Yaklaşma. Çok tatsız."

"Merak etme. Yakında bitecek."

Gerçekten uzun sürmedi.

***

[1] Emmek ve birinin bel kemiğini yemek: Bir başkasının servetini mümkün olan her şekilde sömürmek veya almak.