When I am With Miss Clumsy (Season Two)✔

Action 131: Em, is that you?

Maecy's POV

"Move!" sigaw ni Tito Frieg saka kami tumakbo pataliwas kanila Lolo Le, ayon sa senenyas niya.

Mabilis ang kilos namin habang nakikipaghabulan at tumatakas sa mga Yakuza na agad din kaming hinabol. Panay ang salitan ng putukan mula sa kanya-kanyang mga baril na madalas sa mga bakal tumatama. Nasa pantalan kami kung saan maraming mga bakal na parihaba o ang mga container kung saan inilalagay ang cargo ng mga barko. At iyon ang nagsisilbi naming panangga.

Naririnig ko ang mga yabag at mabibilis na  paghinga ng hindi lang apat na tao, hindi lang kami. Marami sila... Marami ang sumusunod sa amin.

Nauuna si Tito Frieg sa pagtakbo, kasunod ako, si Daniel at nasa huli si Tito Golib.

Sa bawat pagliko may mga putok ng baril ang sumasalubong sa amin. Sa bawat pagsulpot ng mga kalaban si Tito Frieg at Tito Golib ang mabilis na nakakabaril sa mga ito. At oo, nagmumukhang pinagtatanggol nila kami. Sa bilis at liksi nilang kumilos sila na ang nakakapatay sa mga haharang sa daraanan namin.

Daniel and I has our guns, but unfortunately we aren't as skilled as them. And I admit it.

"Dito tayo!" sigaw ni Tito Frieg at mabilis kaming lumiko pataliwas sa kung saan may mga naririnig kaming humahabol sa amin. Ilang takbo at pagliko pa ang ginawa namin.

"Aaaahhh!" Hindi ko mapigilang mapatili dahil sa sobrang bilis ng mga nangyayari. At sa sobrang lapit ng mga tunog ng bala sa amin.

May mga Yakuza sa tatawiran naming pagitan ng dalawang container kaya mabilis kaming napaatras pabalik at napatago. Sa mga bakal tumatama ang mga bala.

Magkakatabi kaming apat habang nanginginig sa pagkabigla sa mga tuloy-tuloy na paglalabas ng mga bala ng mga kalaban. Ramdam ko ang pagyakap ni Daniel sa akin at ang pagsakop niya sa ulo ko.

Nasa tabi ko si Tito Frieg. Nakaangat ang baril sa dibdib, at ganoon din si Tito Golib. Alerto.

Now I am swallowing all of my words, doubtfulness and improper behavior a while ago. Because now I am and we are encountering the real enemy as Lolo Le had stated.

'Please... Let Lolo Le be safe, magpapaliwanag pa siya sa amin. As well as everyone of us... Sana walang mapahamak.'

We need clarification and briefly explanations for everything. Yes, we doubted them. And we believed to our own proofs and... Own insights. May sarili kaming kutob na mukhang tama naman. But what slaps me right now is the fact that they are really not our real enemy.

Hindi ko naman masisisi ang sarili kanina, because we got scared. Hindi ako magaling humawak ng baril pero nagagawa kong magpaputok at tamaan ang mga kalaban. Raising it infront of them is against my will, but I am scared. We got scared, na what if totoo ang mga nasa isip namin nila Jai at Daniel? Nakakahiya man, but we need to be look like they can not hurt us, for protection.

Ganoon naman kapag natatakot ka. May ibat-ibang reaction ang bawat tao sa fear. Some will going to act without thinking the consequences and some will going to act like they can fight it over and such. And I do the second one.

Bago pa matapos ang mga kalaban na paulanan kami ng mga bala mabilis ang kilos ni Tito Frieg na sumilip at nagpaputok.

"Ach~!"

After gun shots, we heard winces and groans and then body fall to the ground. Mabilis na sumandal ulit si Tito Frieg, and that started the next rain of bullets from our enemies.

Muli kaming nangingingig sa malalakas na tunog ng pagtama ng mga bala sa bakal. This time much more near and full of anger.

"Bullshit!" sigaw ni Tito Golib. Tiningnan niya ako at agad niya akong hinawakan sa braso, inusog niya ako kasabay ni Daniel at pinalitan niya ako sa tabi ni Tito Frieg.