When I am With Miss Clumsy (Season Two)✔

Action 186: The Epilogue

Pating's POV

"L-leave me here, Clumsy. P-please..." I hardly breath while ordering her to put me down on the cold cement. But she didn't even take a glance on me and continue to walk with me. Akay-akay niya ako at wala akong kahit anong uri ng reklamong narinig sa kanya.

She keeps on groaning while trying to move faster with me. And I feel like a huge burden. I can't feel my right leg, it has too much pain. Everything in my body pains me. And damn made my strength down to ten percent. My stamina on fifteen and my spead on fucking five percent. Sobrang bagal ng kilos namin. Yet, Clumsy didn't complain but I can see in her expression that she wanted to move faster, too.

I didn't remember myself become a burden to anyone. Kung mayroon man sila lang ang kumukonsidera. But now... I unbelievably consider myself... With her. Bakit sa kanya pa? Bakit kailangang sa kanya pa ako maging pabigat? Bakit kailangang makita niya akong ganito? Bakit kailangan niya akong akayin na para bang napakahina ko? At bakit napakatigas ng ulo niya at hindi niya parin ako iwanan dito.

"Leave me... Clumsy. Here."

I point out a clean small area to seat on more than fucking ten times! Pero dinadaanan lang namin ang bawat ituro ko. I feel useless! Dahil sa katigasan ng ulo niya! And she didn't care about it! Ang gusto niya lang mangyari ang iniisip niya. She's selfish for only just thinking about me, ironically, I am thinking also about her safety.

'I am a robot only navigated and programmed to make her safe... A robot who feels pain and love. Great, Em... Damn it!'

"Clumsy. Ach! Ahh... Please... Let's stop." Ilang beses akong dumadaing at nakikiusap pero tuwing titingnan ko siya nakapokus lang ang tingin niya sa mga pasikot-sikot na daan ng malaking mansiyon. Hindi tumitigil sa paglalakad at humahanap ng daan.

Sa bawat mga yapak at kaluskos saka lang siya tumitigil at naalerto. When I saw her eyes and alertness I shake my head in disagreement.

'No... No, of course not. My girl will not going to fight for me. I must do it. Ako dapat...'

As long as my senses works, iniiwas ko siya sa mga paparating o mga nararamdaman kong tao na humahanap sa amin. Paikot-ikot halos kami dahil hinahalughog nila ang buong mansyon dahilan para mapigilan kami sa mga alam na daan ni Clumsy palabas. The moment one of the gangster discovered that we are out gunshots reverberates around the place. Fights started.

Hindi ako nagkamali ng tingin dahil kasalukuyang nakikipaglaban ngayon sa harap ng mansyon at sa main corridor sa loob ng mansyon ang mga Gangsters at... Bratvas. Lev, the right hand man of the Bratvas, the one who had his daughter trap on that chair on the departure area of the airport is currently leading them.

Wala akong ibang nakikitang rason, si Clumsy lang. Yet, this girl beside me is clueless. Only focused to make me escape. Damn.

"Clumsy. Iwanan mo na ako..." Nahihirapan kong pag-uulit. Pero parang wala siyang naririnig. Ginagantihan niya ata ako sa pangiisnob ko sa kanya. I feel like I am being treated in a harsh way. Which is iyon din ang ginagawa ko sa kanya noon. Well, until now. "Sabi ng iwanan mo na ako!" I tried not to move. She also stop.

"Iiwan kita kapag gusto ko. Tara na. Ya-ah!" Sinakay niyang maigi sa balikat niya ang brasong walang saksak. Napangiwi ako dahil sa ginawa niya. I unconsciously move together with her again. Nanghihina akong naglakad at kahit pilitin kong huwag maging pabigat... Nahihirapan akong buhatin ang sugatan kong katawan.

I do deserve these pain. But suffering with my girl is not fair. Ako lang naman ang dapat mahirapan sa aming dalawa. She didn't done anything wrong para mahirapan siya. Gusto kong kontrolin ang mga nangyayari pero hindi ko magawa.