Dziennik Najemnika I

Lisica w moich żyłach

„Igrasz z ogniem, Soap” — ostrzegł Price, pochylając się nad biurkiem i łypiąc wzrokiem Johnny'ego.

„To jest to, za co mi płacisz Price” — odpowiedział Soap. „Musisz być bardziej konkretny”.

„Dokładnie wiesz, co mam na myśli”, powiedział Price, a brak poczucia humoru w jego głosie wzbudził zainteresowanie Soap.

„Obawiam się, że nie. Myślisz szczegółowo?

Soap miał wrażenie, że wie, o czym mówi Price, ale zanim do czegokolwiek się przyzna, musiał usłyszeć to z ust swojego kapitana.

„Ghost, Soap” Price wyprostował się, krzyżując ramiona. - Odradzałbym cokolwiek robisz, ale znam to spojrzenie w twoich oczach. Nie zamierzasz przestać w najbliższym czasie, prawda?

— Chyba zaszło nieporozumienie — powiedział Soap, próbując uspokoić starszego mężczyznę. – Nic się nie dzieje między mną a porucznikiem. Tylko trochę przekomarzania się. Nic więcej."

– Słuchaj, nie obchodzi mnie, jak nazywasz te gówniane próby flirtowania. Po prostu upewnij się, że nie robisz czegoś, z czym nie jesteś w stu procentach gotowy, aby sobie z tym poradzić. Niczego nie nienawidzę bardziej niż ludzi, którzy są do dupy.

– Co chcesz przez to powiedzieć? Soap pochylił się do przodu, nagle zaintrygowany.

„Jesteś zwolniony, MacTavish,” westchnął Price, nagle wyczerpany tą rozmową.

Soap lubił myśleć, że zna bardzo dobrze kilka osób ze 141, w tym Price'a. I wiedział, że kiedy Price skończy rozmowę, nie będzie już żadnej rozmowy. Sfrustrowany Soap wstał i wyszedł z biura Price'a, zarzucając ręcznik treningowy na ramię i zamykając za sobą drzwi. Soap potrzebował całej dyscypliny, by nie przewrócić oczami na środku korytarza.

„Flirt”, tak nazwał to Price. Boże, Soap żałował, że nie było tak, jak zakładała większość bazy. Soap też nie był tak nieświadomy, jak zakładała większość bazy. Słyszał plotki, które krążyły za każdym razem, gdy on i Ghost znajdowali się w tym samym pokoju. I choć sprawiał wrażenie oderwanego, Soap bet Duch też nie był im obcy.

On i Ghost byli blisko od Las Almas. Czego można się spodziewać po jedynej osobie, z którą można rozmawiać w takim gównianym programie; jak dwoje ludzi mogło nie nawiązać więzi po tym doświadczeniu? Tak przynajmniej zracjonalizował to Soap. W rzeczywistości wiedział, że ich związek był bardziej skomplikowany niż tylko „braterstwo broni”. Ich przekomarzanie się w ciągu ostatnich kilku miesięcy stało się ostatnio bardziej gorące. Była w tym krawędź, która zakradła się do Soapa. Nigdy wyraźne, nigdy nie mówione; ale na tyle ostry, że mógłby przysiąc, że przy każdym słowie czuł smak krwi na języku. To było ekscytujące. Nie był jeszcze gotowy, by nazwać uczucie, które zapadło mu w żołądku, ale był cholernie pewien, że to nie była „przyjaźń”.

Ale Duchu? Zawsze stoicki drań. Trudno było go wyczytać, nawet po tak długim czasie. Soap lubił myśleć, że coraz bardziej zaznajamia się z subtelną mową ciała Ghosta, ale co jakiś czas Ghost rzucał mu spojrzenie, którego po prostu nie potrafił odczytać. Wyglądał na ciemnego, nawet wściekłego, ale miał w sobie nutę głodu i spojrzenie, które zdawało się przechodzić przez Soapa, jakby miał dwie stopy wzrostu. To zawsze pojawiało się na końcu rozmowy; właśnie wtedy, gdy Johnny postanowił jeszcze raz przetestować wody ze swoim porucznikiem, widząc, jak daleko może popchnąć Ducha, aż nieuchronnie się zatrzyma. Jego ostatnie przypuszczenie było takie, że był to gniew. Ale jest jedną z nielicznych osób, które widziały wściekłego Ducha i przeżyły, by o tym opowiedzieć. Nie wyglądało to tak.

Skręcił za róg i wyszedł na zewnątrz baraków, łaknąc zimnego nocnego powietrza. W chwili, gdy otworzył drzwi, spotkał go niemal bolesny podmuch wiatru, który zdawał się przyklejać do jego skóry. Wziął drżący oddech i pozwolił drzwiom zamknąć się za nim. Czuł, jak włosy na jego rękach stają dęba i wziął kolejny głęboki oddech, gdy powietrze zmroziło go od środka. Ledwie zrobił dwa kroki na zewnątrz, gdy usłyszał za sobą znajomy głos.