Dziennik Najemnika I

Wilk

Rozdział 17

Ghost nie jest do końca pewien, co czuje, będąc z powrotem w lesie rezerwatu wilków.

Nie zrozumcie go źle, las jest dość spokojny i zawsze pociągała go prostota natury, ale teraz w jego umyśle pojawił się dodatkowy czynnik likantropii. Nowy i zawsze obecny strach przed utratą kontroli, tylko spotęgowany przebywaniem na naturalnym terytorium wilka. Niewidzialne przyciąganie w głębi jego podświadomości, by podążać za instynktem.

Ghost próbuje zignorować przyciąganie, skupiając się na bieżących problemach.

– Jesteś pewien, że nas tu nie zobaczą? – pyta Ghost, ponownie rozbierając się do bielizny, przygotowując się do potencjalnej zmiany.

„Ta część sanktuarium to prawie pusty las, mamy większe szanse na spotkanie wilka niż człowieka” — komentuje Duke.

Wręczając swoje ubrania Soapowi, Ghost nie jest do końca przekonany zapewnieniami Duke'a. Chociaż trzeba przyznać, że aktywnie szuka wymówki, aby tego nie robić.

Wie, że próba stłumienia jego zmiany biegów jest bezużyteczną walką, ale nie widzi, jak puszczenie go i próba wytresowania go tak, jakby to był jakiś przerośnięty husky, jest lepszym planem.

Pokłada zaufanie w Soap i Roach, wierząc, że mogą go powstrzymać, jeśli tak zwany trening posłuszeństwa Duke'a okaże się nieskuteczny.

„Dobra, Duch patrzy na mnie”, głos Duke'a wyrywa Ghosta z jego myśli.

Ghost robi to, o co go poproszono, i staje twarzą w twarz z treserem psów.

„Zanim do tego przejdziemy, chcę, żebyś pamiętał, że celem jest zapewnienie ci kontroli” — wyjaśnia Duke.

„Myślałem, że celem jest skłonienie mnie do reagowania na gwizdek” — komentuje Ghost.

„Gwizdki dla psów to jeden ze sposobów szkolenia psów, ale myślę, że kiedy dmuchnąłem w swój, po prostu cię to zirytowało i sprawiło, że przestałeś mi ufać” — mówi Duke, wyciągając obraźliwy instrument i obracając go między palcami.

To wyjaśnia rozdzierający uszy dźwięk i przeczucie niebezpieczeństwa, które odczuwa, gdy Duke jest w pobliżu. Ghost czuje się trochę źle, że jego pierwsze wrażenie na temat Duke'a było tak imponujące, ale nie przejmuje się zbytnio poprawianiem swojej opinii.

Nie jest zainteresowany zabawą w przyjaciół z mężczyzną, wobec którego ogólnie czuje się neutralny.

„W każdym razie chcę, żebyś przesunął się tak bardzo, jak czujesz, że możesz kontrolować. Myślę, że jeśli uda nam się krok po kroku sprawić, byś kontrolował swoją transformację, uda nam się sprawić, że przejmiesz kontrolę, gdy staniesz się wilkiem” — wyjaśnia Duke.

„To nie zadziała” — stwierdza śmiertelnie poważnie Ghost, patrząc na Duke'a, jakby był idiotą.

„Nie martw się, możesz zatrzymać się w dowolnym momencie, po prostu-”

„Nie, mam na myśli…” Ghost poświęca chwilę, aby spróbować wyrazić swoje wcześniejsze doświadczenia i niepowodzenia w próbach powstrzymania transformacji.

„Za każdym razem, gdy się zaczyna, nie mogę tego zatrzymać” — zaczyna Ghost. „Czuję palący ból w jelitach, który promieniuje do klatki piersiowej, a potem do całego ciała. Próbuję to powstrzymać… ale zawsze kończy się to tym, że budzę się naga w lesie z krwią na rękach”.

Duke przyjmuje słowa Ghosta, w zamyśleniu krzyżując ramiona, aż coś wydaje się klikać w jego umyśle.

– A co z dzisiejszym rankiem, kiedy miałeś takie uszy? Czy możesz to kontrolować? – pyta Duke.