Kınalı Parmak 2

Dördüncü bölüm: Bıçaklı civciv (part 2)

Sina mutfağın balkonundan arka bahçeye çıkardı beni. Bahçenin etrafını kaplayan büyük ağaçlardan dolayı dışardan gözükmüyordu içerisi. O yüzden ferace giyinmemiştim. Oturma odasında belime doladığı kolunu bırakmadan bahçede bulunan salıncağa doğru yönlendirdi beni. İkidir hastalığımı bahane edip annemler varmış falan umursamıyordu. Salıncağa varınca dikkatlice oturmamı bekledi ve sonrada kendisi oturdu yanıma. Hiçbir şey demeden öylece yanımda duruyor beni inceliyordu. Merak ettiği şeyler olduğunu biliyordum. Ama genede merakı bana olan düşkünlüğünün önüne geçememişti. Yüzüne tesir eden endişesi herşeyi açıklıyordu.
- İyimisin Hafsam?
- Merak etme iyiyim. Sadece beklemiyordum. Ani oldu.
Sahi çok ani olmuştu. Yıllardır görüşmediğimiz halde ona olan sevgim dipdiriydi hâlâ. Belki bu zaman zarfında unutmuştum bile onu. Ama o mektupla tekrar hatırlatmıştı duygular kendini. Hep bende, kalbimde olduğunu yeniden hatırlatmıştı bana. Mektup.. Sevdiğim adamın ölüm nişanesi sandığım mektup hayatımı borçlu olduğum adamın ölüm nişanesi çıkmıştı. Daha sevdiğimin hayatta olduğuna sevinemeden aldığım bu haber karşısında afallamıştım.
- Tamam o zaman.
- Soru sormayacak mısın?
- Hayır
- Merak etmiyor musun ?
- Ediyorum ama önemli değil. Kendini daha iyi hissettiğin bir zaman anlatırsın. Şimdi oturalım sadece. Gel bakalım şöyle.
Kollarını açmış endişeli gözlerle bana bakan adama baktım. Ne kadar üzgün olsam da her defasında yüzümü güldürmeyi başarıyordu. Kolları yorulmasın diye hemen sarıldım ona. Havada duran kollarını sardı bana. Gerçekten şükür sebebimdi o benim. Yanında huzur buyordum, diniyordu tüm dertlerim. Ebu Cendel amcanın mektubunda bana ettiği dua geldi aklıma. Sen bana umut oldun Allah'ta sana umut olacak birisini ihsan etsin kızım demişti. O an anlamamıştım, farketmemiştim. Duası kabul olmuştu Ebu Cendel amcamın. Göğsündeki kafamı kaldırıp baktım sevdiğim adama. Kafamı kaldırdığımı görünce baktı gözlerime. Ne güzel bakıyordu kurban olduğum. Gözlerinin içi parlıyordu bana bakarken. Adeta konuşuyordu bakışları.
- Ne oldu yerfıstığım?
- Allah bana umudumu ihsan etmiş çoktan .
- Anlamadım
- Ebu Cendel amcanın mektubundaki dua. Sen bana umut oldun Allah'ta sana umut olacak birisini ihsan etsin kızım yazıyordu hatırladın mı?
- Hatırladım şimdi.
- Umudumsun sen benim. Senin yanında hiçbir şeyden endişelenmiyorum. Sıyrılıyorum hayattan, üzüntüden, dertten, kederden sanki. Hayata , geleceğe, herşeye umutla bakıyorum . İşte o yüzden sen benim umudumsun Sinam. Bütün duygularım, bütün hislerim, herşeyimsin sen benim.