Kınalı Parmak 2

On yedinci bölüm: 11 Haziran (part 1)

Arada kafama Zehra yı boğma vesveseleri gelse de bugünüme odaklanmaya çalıştım. Evet , bugün haftalardır planladığım o gündü. Çok mutlu ve aynı zamanda heyecanlıydım. Bu mutluluğumu o kızın bozmasına izin vermeyecektim. Üzerinden neredeyse iki hafta geçmiş olmasına rağmen geriye atmadığım sinirimi bastırmaya çalışacaktım yeniden. Bugün olacaklara odaklanmalıydım. Hiçbirşey sinirimi bozamazdı. Uzun zaman üzerine bugün çok güzel geçecekti. Zaten güzel geçiyordu günlerim ama bugün daha bir güzel geçecekti inşallah. Çünkü şuan huzuruma doğru gidiyordum. Ayy Allah'ım çok heyecanlıydım. Nasıl tepki verecekti acaba ?
- Çok sessizsin.
- Heyecanlıyım da biraz. İzin verirler dimi ?
- Verirler inşallah.
- Bak dayı seni tanıyorlar torpil geçerler diye senle geldim he. O kadar yol geldik eli boş dönmeyelim.
- Biraz yumuşatsaydın dayısı. Resmen aracı olarak kullanıyorsun ayıp ama.
- Sende Sina nın yanında dura dura ona benzemişsin. Bu ne alınganlık.
- Şaka yaptım dayısı. Alırlar inşallah. Gidince bakıcaz .
- İnşallah. Ee nasıl gidiyor sizin işler. Yüzüğe alıştın mı?
- Yani vallaha hayal gibi hâlâ. Ne ara oldu anlamadım. Resmen sevdiğim kıza sözlüm diyorum inanabiliyormusun?
- Ya vallaha dayı ne ara olduğunu bizde anlamadık. En son aileler tanışacaktı. Bi anda baktık söylenmişsiniz. Sina yı da beklemediniz. Şoka uğrayacak.
- Öyle oldu vallaha. İki hafta içinde tanışıp sözlendik. Olsun ya uzatmamak en iyisi. Sina Beyle de ödeşmiş olduk.
- Hahaha. İntikam he.. Sen onun dayısı oluyorsun o senin kardeşin ? Çok karıştı bee..
- Hepimiz yaşıtız işte. Kimse de mahramiyle bir yola girmediğine göre sıkıntı yok.
- Evet, mantıklı..
Dayıma baktım. Dünya nın en mutlu adamı kim diye sorsalar şuan onu gösterirdim. Gülmekten yanakları ağrımıyor mu diye bile düşündüm bi ara. Bizde mi böyle gözüküyorduk acaba. Sevince farkedemiyordu demekki insan. Herşeye rağmen sevmek güzel şey. Hele ki sevdiğine kavuştuysan senden güzeli yok. Dayımı da mazur görüyorduk bundan sebep. İmkansız aşkı gerçek olmuş görüşmeye diye gittikten iki gün sonra sözlenmişlerdi. O kadar ani olmuştu ki bizim bile elimiz ayağımıza dolanmıştı. Heyecan, sitres, mutluluk, telaş hepsini birden yaşamıştık. Onları birbirlerine sevgiyle bakarken görünce dinmişti bütün sitresimiz. Parmaklarında sevgilerin alametleri vardı artık. Madem kavuştun o zaman mutluluğunun sadakasını ver diyerekten çiçeği burnunda sözlü dayımı alarak kocama sürpriz yapmaya ikna etmiştim. Ankaraya doğru heyecanlı yolculuğumuzun bitmesine az kalmış benimde heyecanım iyice artmıştı. Ee sonuçta bu gün 11 Hazirandı..