Kınalı Parmak 2

On ikinci bölüm: Aşkım (part 2)

Bi yarım saatin sonunda oturma odasına doğru yönelmiştim. Sina Bey'le kısa konuşmak mümkün değildi. Bir şekilde uzuyordu konu. Bu durumdan rahatsız olduğum da söylenemezdi. Aksine çok mutluydum. Oturma odasında daha önceden oturduğum tekli koltuğa geçip oturdum. Rukiyeyle Zehra hâlâ konuşuyordu. Nasıl bıraktıysam öyle bulmuştum onları. Bu kadar muhabbetli olmaları canımı da sıkmıştı biraz.
Bir müddet sonra Rukiye çay doldurmak için kalktı. Fırsat bu fırsattı. Değerlendirmeliydim. Rukiye gelmeden halletmeliydim. Etrafıma baktım. Kalktım ,oturduğum yere sonrada odaya baktım.
- Birşey mi arıyorsun?
- Telefonum yok. Senden arayabilir miyim. Öyle daha kolay bulurum.
- Yani..olur.
- Teşekkür ederim.
Her ne kadar vermekte tereddüt etse de verdi telefonu. Başarmıştım işte. Şimdi hızlı hızlı planımı uygulamalıydım. Açık olan numara kısmına ezberime kazıdığım numarayı yazmaya başladım. Henüz tamamlanmamıştım ki üstte kayıtlı birisi çıktı. Numara aşkım diye kayıtlıydı. Yanlışlık vardı herhalde. Belki numaranın sonu farklıdır diye kontrol ettim , tekrar kontrol ettim . Yok kayıtlı numara aynı numaraydı. Kocamın numarasını aşkım diye kaydetmişti. Her ne kadar kocama olan hislerini tahmin etmiş olsam da aşkım yazısını görünce elim ayağım boşaldı sinirden. Belli etmemeye çalışarak silip kendi numaramı yazdım. Numaramı arayıp sesliye aldım. Bir iki saniye sonra mutfaktan arama sesi yükselmeye başladı.
- Hafsa telefonun çalıyor.
- Tamam canım.
Telefonu kapatıp verdim kocama göz koymuş pisliğe. Zaten hareketlerine gıcık oluyordum şimdi hepten artmıştı sinirim. Saçını başını yolmamak için zor tutuyordum kendimi. Sen kimsin ya ? Kimsin benim kocama sulanıyorsun ? demek istiyordum. Ama şu anlık içimde tutmam gerekiyordu.
- Kocamla konuşunca dalgınlıkla unutmuşum demekki mutfakta
- Anladım.
- Neyse canım , benim işim var. Evimize bakacağım da . Siz oturun Rukiyeyle.
Sinirimi içime atıp odadan çıktım. Kendime çok zor hakim oluyordum. Ne demekti ya ! Evli bir adamı aşkım diye kaydetmek ne demekti ! Yemin ederim zor tutuyordum kendimi. Her an birşey yapabileceğimden korktuğum için annemin yanına gittim. Hemen yukarı çıkıp kafa dağıtmam gerekiyordu. Yoksa dalacaktım bu kıza. Acilinden bu ortamdan uzaklaşmam gerekiyordu benim..