Kınalı Parmak 2

On beşinci bölüm: Şeytan tüyü (part 1)

Bugün bu işi halletmek konusunda kendime söz vermiştim. Ne olursa olsun halledecektim. Halletmeliydim. Yoksa hiç iyi şeyler olmayacaktı. Bu kadar ileriye gidebileceğini hiç tahmin etmezdim. Hafsa haklıydı sonuna kadar. Eğer ben bugün bu işe dur diyemezsem olay büyüyecekti. Hiç hoş olmayan şeyler yaşanacaktı. O yüzden ne olursa olsun engel olmalıydım. Gerekirse ağır konuşacaktım bu saçmalığın devam etmemesi için. Ne yapıp ne edip vazgeçirekcektim onu bu yoldan. Telefonumu alıp gelen mesaja baktım. Beni beklediğini yazıyordu. ' Tamam canım yoldayım ' yazıp yolladım mesajı. Çıktığım yazışmanın hemen altında gördüğüm isim gülümsememe sebep olmuştu. Az önce birbirimizi Allah'a emanet etmiştik. Bugün dönüyordu evine. Oda yoldaydı şuan. Birbirimizi meşgul etmemek için sonlandırmıştık konuşmayı. Yakında görüşecektik zaten. Henüz tarih belirlememiş olsakta önümüzdeki haftalarda geleceklerdi. Reddetmek için başladığım işin ucu hiç tahmin etmediğim bir yola uzanıyordu. Hakkımızda hayırlısı oluyordu galiba. Şaka maka içim ısınmıştı ona. Kendime bile yeni yeni itiraf ediyordum. Zaten de şurda toplasan üç gündür tanışıyorduk. Fazla bile hızlıydı da işte.. Ne olduğunu anlamadan oluvermişti. Adını gördüm diye yüzüm gülüyorsa gerçekten birşeyler olmuştu bana.
Mahalleye gelince çıktım düşüncelerin içinden. Teyzeme uğrasam mı uğramasam mı kararsız kalmıştım. Ama kızda beni bekliyordu. Dönüşte uğrarım diyerek yandaki eve yöneldim. Zili çalıp beklemeye başladım.
- Hoşgeldin Rukiye abla.
- Hoşbuldum.
- Hadi gel.
Yüzüne gülüp hakkında kötü düşündüğüm için kendimi iki yüzlü gibi hissediyordum. Ama bu onun yapmış olduklarından kaynaklıydı. Buraya da düzeltmeye gelmiştim zaten. Düzelse hiçbir sıkıntı olmayacaktı. Düzelmezse de bundan sonra yüzüne gülmeyecektim. Şuan içinde bulunduğum durumun sebebi belirsizlikti. Buda çözülecek vicdanım da rahatlayacaktı inşallah.