''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
6.Bölüm : Koskoca Bir Şehir *Şimdi aramızda bırakın tek bir duvarı, koskoca bir şehir vardı...*^
---
"Ne için?" diye haykırdı annem mahvolmuş bir sesle polislere, "Ne için Zeynep'i karakola götürmek istiyorsunuz!"
"Hanımefendi bunu burada açıklayamayız. Ya kendiniz çağırın, ya biz içeri girip alalım. Lütfen zorluk çıkarmayın." Korkudan tir tir titresem de annem için güçlü olmak zorundaydım. Ne yapacaktım, ne için çağırılıyordum bilmiyordum. Sonu ne olursa olsun tek odaklandığım nokta güçlü olmaktı. Güçlü olmak zorundaydım.
"Zeynep evde yok!" dedi annem sert bir sesle.
"Hanımefendi, lütfen zorluk çıkarmayın. İçeride olduğunu biliyoruz." Anneme öylesine üzülüyordum ki merdivenlerin tepesinde beklerken kafayı yemek üzereydim.
"İçeride kimse yok! Zeynep haftalardır eve uğramadı!" Zavallı annemin çabası polisleri asla etkilemiyordu. Annemin bu hale düşmesine daha fazla dayanamayıp merdivenlerden hızla indim, annemin koluna dokunduğumda korkarak baktı yüzüme,
"Sen neden indin!" Gözleri dolmuş, yüzü kıpkırmızı olmuştu. Ona sıkıca sarıldım önce, hemen sonra polislere döndüm. "
"Ben Zeynep Akay." diye mırıldandım en halsiz sesimle, "İzin verirseniz üzerimi değiştireyim." Gencecik iki polis memuru önce birbirlerine baktı, biri başını çevirip gözlerini kırptı.
"Tamam," dedi, "Beş dakikanız var. Burada bekliyoruz. Kaçmaya çalışırsanız iş çok büyür." Başımı salladım. Annem kapıyı yüzlerine kapatırken merdivenlere yöneldim.
"Zeynep! Hemen üst kattan bahçeye atlıyorsun bir şekilde, çarşaf sarkıtalım onunla bahçeye in! Mert'in babasını ara, seni alsın, o ne yapacağını bilir!"
"Anne-"
"Dün gece seni arayıp durdular, Burak'ı ara, haber ver!"
"Anne-"
"Ya da Onur'u ara, Mert'i ara! Ara birilerini seni alsınlar! Biz bunlarla başa çıkamayız ama onlar başa çıkabilir!"
"Anne!" dedim sesimi yükselterek, "Anne beni dinle! Hiç kimseyi aramayacağım. Yardım istemeyeceğim. Üstümü değiştirip onlarla karakola gideceğim, o kadar. Hiçbir şeyden hiç kimseden kaçmayacağım!" Öfkeyle merdivenlerden çıkıp odama girdiğimde peşimden geliyordu. Dolabımı açtım ve kendime kırmızı boğazlı kazağımı ve siyah pantolonumu çıkardım.
"Kızım bu deli cesaretin nereden geliyor! Kapımızda polis var! Onlarla tıpış tıpış gideceğini mi söylüyorsun bana!" Kazağı başımdan geçirirken başımı salladım,
"Mafya tarafından kaçırılmıyorum anne. Karakola kadar gidip geleceğim. Bir şey olmayacak merak etme." Korkuyordum, deli gibi korkuyordum. Ama bunu annemden saklamak zorundaydım. Güçlü olmak zorundaydım. Halsizlikten, korkudan, soğuk soğuk terlemekten ölecektim. Vücudum artık dayanmıyordu tüm bu olanlara, fizyolojik tepkiler veriyordu ama ben dayanmak zorundaydım.
