''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Küçük Zeynep çimlerin üzerinde olabildiğince hızlı koşuyor, babası ise arkasından ona yetişmeye çalışıyordu. Babasının korkusu Zeynep'in düşecek olmasıyken Zeynep'in amacı düşmekti. Koşuyor koşuyor ve kendini yere atıp kahkahalarla gülüyordu. Etrafında dönüyor, başı döndükçe yere düşüyor ve bir kahkaha daha atıyordu. Babası kızını bir yandan neşeyle izlerken bir yandan canının yanacağından korkuyordu.
"Zeynep, bu kadarı yeterli değil mi tatlım? Bak bacakların kıpkırmızı olmuş."
"Ne güzel! En sevdiğim renk kırmızı."
Zeynep hiçbir zaman acıdan korkmamıştı, hiçbir zaman düşmekten korkmamıştı. Altı yaşında bir çocuğa göre o kadar güçlüydü ki annesi ve babası ona her seferinde hayran kalıyorlardı. Bacağı kızardığında kırmızı rengi çok sevdiğini düşünüp canının acısını arka plana atan bir çocuktu... Burnu kanadığında kendisini umursamayıp annesini ve babasını teselli eden bir çocuk.
"Hadi gel, hamburger alayım mı sana?" diye mırıldanmıştı o gün babası. Zeynep birkaç saniye durmuş, babasının yüzüne bakmıştı.
"Hayır." demişti, canının istiyor olmasına rağmen. Dün gece annesi ve babasını odasından dinlemişti. O zamanlar durumları iyi değildi, su faturasını ödemeyi ne kadar erteleyebileceklerini araştırıyorlardı. Bunu duymak onun canını sıkmıştı, küçücük kalbi sabaha kadar onlara nasıl yardı edebileceğini düşünmüştü sabaha kadar.
"Neden? Karnın acıkmadı mı?" diye sordu babası kızının hamburgeri ne kadar sevdiğini bildiğinden. Yutkundu... Birkaç saniye hevesine yenik düşecek gibi oldu, sonra toparladı kendini Zeynep.
"Hayır," dedi, "Hiç acıkmadım." Bu yüzden annesi ve babası ona hiçbir zaman güçsüz olarak bakmadılar, bakamadılar. Zeynep'in kendilerinden bile daha güçlü olduğunu biliyorlardı. Asla kendine zarar verecek bir karar almayacağını biliyorlardı. Zeynep düşse bile ağlamazdı... Biliyorlardı. Sonra hamburgeri unuttular... Yeniden koşmaya başladılar.
"Hadi ama baba!" dedi Zeynep çimlerin üzerinde koşan babasına, "Yavaş koşarsan yavaş düşersin, yavaş düşersen yavaş kalkarsın. Ama hızlı koşarsan... İşte o zaman hızlı düşersin. Ve hızlı düşersen hızlı kalkarsın!"
