''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Selamlar :') Biliyorum çok beklettim. Ama sonunda geldim^^ Bu tam şey girişi oldu "Birileri demiş Beyza öldü şimdi de yazsınlar kral geri döndü!" dbhngjdfgfd
Bekletme sebeplerimi en sonda açıklayacağım, şimdilik iyi okumalar, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın bu arada sizi çok özledim :')
Yukarıdaki müziği açmayı unutmayın^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
KARANTİNA
ÜÇÜNCÜ PERDE
3.Bölüm : Bir Ağaç Mesafesi.
*Belki karşısına çıkmak için erkendi. Ama arkasında durmak için geç bile kalmıştım...*
(Onur'un Anlatımıyla)
"Ölümle didişeyim diye öyle uzun zaman beni bir başıma bıraktın ki, yalnızca ölümü görür, ölümü hisseder oldum. Ölüm gibi bir şey oldum artık."
Gözümü Uğultulu Tepeler'in beni anlatan satırlarından ayırdıktan sonra saate baktım. Sabahın 8'i olmuştu... Gece 2'de uyuyup 6'da uyanmıştım ve iki saattir bir kitap okuyor bir saate bakıyordum. Evden çıkmak ve onları gözetlemeye devam etmek için deliriyordum. Zeynep kim bilir ne güzel uyuyordu şimdi... Ya da belki o da benim gibi her sabah 6'da uyanmaya alışmıştı, belki o da ölümü yaşadığı bu hayatta uykudan vazgeçer olmuştu.
Hayat herkese her zaman ikinci bir şans verirdi, bunu biliyordum. Ama bu bizim kaçıncı ikinci şansımız olacaktı yeniden yaşamak için... Gözlerimi daha yeni ayırdığım satırların dediği gibi, ölüm gibi bir şey olmuştuk artık... Yaşama döne döne yaşamı şaşırtmıştık.
"Kahvaltı yapmayacak mısın?" Üzerimi değiştirip siyah trençkotumla birlikte salona geçtiğimde Rıza kahvaltı masasındaydı. Endişeyle yüzüme baktığında gözlerindeki sert ifadede kendi yansımamı gördüm. İkimizin yüzünde de acınası bir sertlik vardı. Kaybettiğimiz herkes ve her şey uğruna...
"Hemen çıkacağım."
"Onur." dedi bir anda kapıya yöneldiğimde.
"Evet?"
"Yine mi onları gözetlemeye gidiyorsun?" Başımı bir sağa bir sola doğru çevirdim.
"Beni görecekler..." diye mırıldandım.
"Görecekler mi? Emin misin? Verecekleri tepkiye hazır mısın?"
"Onlardan gelecek her şeye hazırım ben."
"Dikkatli ol, üzülmeni istemem." Onu ilk defa bu kadar yumuşak bir cümle kurarken görüyordum. Gözlerine anlık bir şaşkınlıkla baktıktan sonra gardımı biraz olsun geri çekip başımı salladım.
