''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Bu sefer sizi yeni bölüm için sadece 1 gün beklettim bunu tarihe altın harflerle yazmalıyız bence ahahsgbdhgdsgs
Yukarıdaki müziği açmayı unutmayalım, iyi okumalar dilerim :')
---
7.Bölüm : Adil Bir Anlaşma.
*Güneş batacak ve sen doğacaksın...*
Günler bir bir geçiyordu... Başımdaki "beni bekleme timi" sürekli değişiyor ve bana sevdiğim kitapları okuyan seslerin sahibi bir Onur oluyor, bir Burak oluyor, bir Mert oluyordu. Bazen üçü bir arada farklı koltuklara oturuyorlar ve bir kitabın farklı karakterleri oluyor, kendi repliklerini seslendiriyorlardı... Benvolio oluyordu Mert mesela...
"Beni dinle ve onu düşünme, unut!" diyordu kitaptaki repliğini bir bir okuyarak.
"Öğret bana, nasıl unutulur düşünmek?" diyordu Onur tam bir Romeo edasında.
Ben ise o kadar halsizdim ki Juliet'i Burak oynamak zorunda kalıyordu, o halsizlikle kahkahalarla gülüyordum ona. Yere uzanmış repliklerini söylüyordu sesini incelterek...
"ÖyIeyse dudakIarından öperim. BeIki bir parça zehir kaImıştır dudakIarında. Bir zamanIar hayat veren dudakIarın bu kez son versin hayatıma Romeo!"
Ender'den hala hiçbir ses çıkmıyor olması korkumu her geçen gün büyütse de, annem ve babamın beni bir kez bile aramamış olmaları beni her geçen gün fazlasıyla üzse de kendimi asla yalnız hissetmiyordum. Odayı meyvelerle donatıyorlar, bana zorla yemek yediriyorlardı... Birlikte müzik dinleme geceleri yapıyor, sessizce korku filmleri izliyorduk... Bana moral verebilecek her şeyi yapıyorlardı. Ellerinden gelen ve gelmeyen her şeyi yapıyorlardı.
Sanki Lale Devri'ni yaşıyorduk... Her sabaha yorgun ve korku dolu uyanıyor, her akşamı yorgun ve mutlu bitiriyordum. Her şeyin sonunda ya da tüm başlangıçların tam önündeydik. Emin olduğum tek bir şey vardı... Biz bir aradaydık ve bu her şeye değerdi.
---
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
(2 Hafta Sonra)
"Bir zamanlar bebektin, alındın kollarımdan... Şimdi sıra senin bebeğinde, alınacak kollarından..."
"Hayır!"
Korkuyla sıçradığımda ter içindeydim. Nefes nefese bir halde hastane odasının içine bakındığımda odanın bomboş olduğunu gördüm. Ne Onur, ne Burak, ne de Mert yanımdaydı... Korkuyla cama baktığımda havanın yeni yeni aydınlanıyor olduğunu gördüm. Gördüğüm kabusun etkisi bedenimi terk ederken vücudumu herkesin nerede olduğuna dair duyduğum korku sarmıştı. Yutkunmaya çalışarak kapıya doğru seslendim.
