''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Size bugün 5 bölümle geldim. İyi okumalar dilerim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
18.Bölüm : Hep Vardım. *Bazı imkansızlıklar sadece birini görene kadardır...*
"Düşünsenize, hepimiz aynı kreşte olsaydık ve öyle tanışsaydık nasıl olurdu acaba?" diye mırıldandı Burak.
Bu gece herkes bizde uyumuştu, saat gecenin 2'si olmasına rağmen Gece'nin annemlerin yanında uyuyor olduğunu bilmemin iç rahatlığıyla Burak, Mert ve Onur'la birlikte bahçede oturmuş sohbet ediyordum.
"Ben yine Zeynep'e onu görür görmez aşık olurdum..." diye mırıldandı Onur eğilip omzuma bir öpücük kondururken. Ona hayranlıkla baktım ve gülümsedim.
"Evet Sayın Öğrenciler, kimse oyuncaklarının başından ayrılmasın, kreşimiz karantina altına alınmıştır!" dedi Burak sesini bol disiplin sever bir kreş öğretmeni sesine büründürerek.
Üçümüz aynı anda kıkırdadığımız sırada derin bir iç çektim.
"Tüm bu acıların üzerine böyle espriler yapabiliyor olmamız size de garip gelmiyor, değil mi?" diye sordum.
"Hep böyleydik Zeyno..." dedi Mert, "Her şeyin yaşandığı o ilk gün bile böyleydik biz. Bazen ara ara o günleri düşünüyorum, hiçbir zaman tam olarak korkmadık. Hiçbir zaman hiçbir şeyi tam olarak ciddiye almadık. Bunu sorguluyorum."
"Çocuktuk..." diye mırıldandı Onur, "Çok gençtik..."
"Bunlar şu an yaşansa aklımı kaybederim sanırım." dedim, "O zamanlar hiçbir şey çok da gerçek gelmiyordu, sanki bir oyun gibi geliyordu."
"Şimdi ardımızda kalacak çok insan var..." dedi Burak, "Benim bir kardeşim oldu, Onur'un bir ailesi oldu, sonra Gece geldi aramıza. O zamanlar hiçbirimiz hayatlarımızı çok da sevmiyorduk zaten. Çok da mutlu değildik."
"Belki de tutunacak bir acı arıyorduk." dedim sessizce.
"Bir yanım o günleri tamamen unutmak istiyor, bir yanım ise o günlerin her saniyesini unutmamak için çabalıyor." dedi Onur gözleri boşluğa daldığında.
"O günlerdeki o saf, temiz, masum belki de aptal hallerimizi düşünmek beni çok duygulandırıyor." diye mırıldandı Mert. Kaşlarımı çattım.
"Aptal mı?"
"Aptal..." dedi Mert, "Düşünsenize, oradan oraya koştururken ve deli gibi çabalarken Ender Zorlu bizi birer kukla gibi izliyordu. Bazen korkuyorduk, bazen endişeleniyorduk, yaşananları çözmeye çalışıyorduk ve o bizi izleyip o hallerimize gülüyordu..."
