''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
SELAMLAR MAHŞERİN BİNLERCE ATLISI! Sizi çok özledim :')
Yukarıdaki müziği açıyoruz, ve yepyeni bir Karantina dünyasının ilk kapısını aralıyoruz^^
İyi okumalar!
(İkinci kitabı okuyanlar giriş kısmını kitabın sonunda okumuşlardı zaten, ben alamayanlar için buraya giriş olarak ekliyorum her zamanki gibi :') İyi okumalar!)
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aslanın pençesini körlet, Zaman ejderi,
Doyur dünyayı kendi yavrusunun canıyla;
Kaplanın çenesinden sök o keskin dişleri,
Alevlerden dirilen ankayı yak kanıyla;
İstersen kasırga ol, şen mevsimleri karart,
Rüzgâr kanatlı Zaman; yap aklına eseni,
İstersen dünyayı yık, güzel yüzleri sarart,
Ama en kalleş suçtan alıkoyarım seni:
Sevgilimin yüzünü saatlerinle oyma,
Köhne kalemin onu boğmamalı çizgiye;
Sakın sürüp giderken çirkin izini koyma
Sonraki insanlara güzellik kalsın diye.
Geçkin Zaman, yapsan da en şom kötülükleri,
Şiirimde sevgilim sonsuz yaşar dipdiri.
Sone 19, William Shakespeare
KARANTİNA - Üçüncü Perde
Giriş : Buradasın Biliyorum... *Ama neredesin?*
(6 Ay Sonra)
"Ne zamandır bu halde?"
"Yaklaşık altı aydır."
"O olaydan sonra hiç mi konuşmadı?"
"Konuşuyor... Ama o çocuktan başka hiçbir şeyden bahsetmiyor... Tek düşündüğü o çocuk, okula gitmiyor, dışarı çıkmıyor, odasından adımını bile atmıyor. Tek konuştuğu o çocuk, tek bahsettiği o."
"Peki... Yanlış anlamayın ama... bu çocuğun öldüğüne emin miyiz?" Annesine psikolog tarafından yöneltilen bu sorunun tek bir cevabı vardı, o da Zeynep'teydi.
"Ölmedi." dedi Zeynep nefret dolu bir sesle. Psikolog, Zeynep'in ilk kez konuşmasına memnun olurken bakışları danışanının annesine döndü.
