''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
5.Bölüm : Hikayedeki Eksik
*Bizi sadece biz çoğaltırız...*
Su nasıl akarsa hep suya doğru, ateş nasıl çoğaltırsa yalnızca ateşi, rüzgar nasıl bilmezse durgun esişleri, ölü her balık nasıl vurursa karaya, beşiğinden ayırılan bebekler nasıl ağlarsa onu alan kollar annesinden bir başkasıysa, bir kuş nasıl bilmezse uçmadan oradan oraya gitmeyi, hepimiz nasıl doğduysak öyle büyür ve bir gün ne olursa olsun yuvamıza dönmek isteriz... Suysak suyu çeker, ateşsek ateşi isteriz.
Çünkü sadece aynı şeyler birbirini çoğaltabilir.
Bizi sadece biz çoğaltırız.
Bazı insanlar vardır, onlar o kadar bizdir ki çoğalmak için kendimizi değil bazen onları isteriz... Onlar olmayınca eksilir ve hatta belki de onlarsız yok oluruz.
Yok olacaktım ben.
Sıfır nokta bir kalmıştı yok olmama... Bir adım kalmıştı, belki bir saniye, belki bir nefes.
Yok olacaktım...
Onun gerçekten de gittiğine inanmak üzereydim, gerçekten de öldüğüne inanmak üzereydim. Ve inansaydım yok olacaktım, beni bilirsiniz, yalan söylemem. Kalan son nefesimi almıştım ve onu gördüğüm o an ciğerlerim yeni nefeslerle tanıştı, doldu taştı. Kalbim yeni bir ritimle atmaya başladı, kanım temizlendi sanki. Ruhum dünyadaki bütün antidepresanların yapacağı tüm o iyileştirme etkilerinden bin kat daha iyileşti bir anda. İlaçsız, terapisiz, tedavisiz. Çünkü benim tek ilacım tek tedavim oydu. Ve o an o benim karşımda duruyordu... İnanabiliyor musunuz? Heceleye heceleye bağırmak istiyorum. Kar-şım-da du-ru-yor-du.
"Onur... Onur..." Gözlerimi yavaş yavaş araladığımda sayıkladığımı hatırlıyordum. Gözlerimin önüne gelen ilk şey tavanımda duran kırmızı ışıklardı.
"Zeynep! Kızım!" Annem heyecanla yatağımın başına koştuğunda ne olduğunu idrak etmeye çalışıyordum. Neden evdeydim? Aklımda tek bir şey vardı o an...
Annemin gözlerinin içine öfkeden ve korkudan titreyerek bakıyordum. Elleri kollarımı tutmuş bir santim ötemden o da bana titreyerek bakıyordu. Dudaklarının arasından çıkacak tek bir kelimeye muhtaçtım o an. Tek bir kelime bana hayatımı geri verecek ya da beni öldürecekti...
