''Birlikte belanın içine batabileceğimiz kadar battık. Ve şimdi, seni bırakmayacağım... Benimle misin?''
---
Zeynep, kendini yeni okuluna başladığı ilk gün bir felaketin ortasında buldu. Okulu, salgın bir hastalık nedeniyle karantina altına alındı...
Bol yağmurlu bir günde yazdığım bu bol yağmurlu bölümle geldim :')
Önce yukarıdaki müziği açalım, oy vermeyi ve bol bol yorum yapmayı unutmayalım, iyi okumalar dileriiim <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
14.Bölüm : Güzelim. *Ay bizim... gece de bizim Zeynep...*
---
"Sevgili Gece...
Benim güzel kızım...
Bugün itibariyle artık bir odan olacak. Bir yatağın, bir yastığın, bir dolabın, rengarenk ışıkların... Gece nasıl ki yıldızlarıyla geliyorsa her gün biz de senin odanı yıldızlarla süsleyeceğiz, Ay'la... Sana söz veriyorum, biz yaşadığımız sürece asla karanlıkta kalmayacaksın.
-Annen."
Gece'ye yazdığım günlüğü yanımdaki komidinin çekmecesine koyduktan sonra yatağımdan dikkatli hareketlerle kalkıp oturma odasına doğru ilerledim. Onur'un dinlediği şarkının sesinin mutfaktan geldiğini duyarak yönümü mutfağa çevirip mutfak kapısından adımımı attım ve Onur'un bana kahvaltı hazırlıyor olduğunu gördüm.
"Günaydın... Sabah sabah bu romantiklik nereden geliyor?" Onur başını kestiği domateslerden kaldırıp gülerek bana baktı.
"Ben odadan çıkarken ne kadar güzel uyuyor olduğunu görseydin bu soruyu sormazdın. Hadi, masaya geçin."
Gülerek masaya oturduğumda Onur kestiği domatesleri tabağa diziyordu. Bu arada yanlış duymadınız, Onur artık benimle çoğulmuşum gibi konuşuyor. Mesela sabahları uyandığımı görünce "Uyandınız mı?" diyor ve bu o kadar hoşuma gidiyor ki size anlatamam... Kendimi bu duruma kaptırmış bile olabilirim. Artık eve "Biz geldik!" diyerek giriyorum mesela. Gece çoktan aramıza katıldı gibi sanki...
"Gece iyi uyuyabildin mi?"
"Sayılır... Beş altı kez uyandım... Artık kesintisiz uyuyamıyorum." Onur tabağıma omlet koyarken kaşlarını çattı.
"Peki bu normal mi?" diye sordu endişeyle.
"Bilmiyorum. Diğer hamileliklerimi hatırlamıyorum!" Kıkırdayarak omletimden bir çatal aldığımda Onur eline telefonunu alarak karşıma oturdu.
"Ne yapıyorsun?" diye sordum kaşlarımla telefonunu göstererek.
"Annemlerin olduğu gruba yazıyorum, bu normal mi diye soracağım..." Bir de bu var bakın, artık benim annemden ve kendi annesinden "annemler" diye bahsediyor ve bunu her söylediğinde ben eriyorum.
"Onur saçmalama, normaldir tabi ki!"
"Olsun, sormazsam içim rahatlamaz." Mesajını yazıp telefonu masaya bıraktıktan sonra kahvaltımızı yapmaya başladık.
