Stalker

169.7

Dibimde duran varlık sanırım bugüne kadar gördüğüm en tatlı dört beş yaşlarındaki kız çocuğuydu.

Kız  gözlerini kucağıma  dikip "Oturabilir miyim?" deyince yüzümde oluşan gülümsemeyi engelleyemedim.

Genel olarak ruhsuz bir psikopat gibi etrafta dolaştığım doğrudur fakat bu çocuk beni üç saniyede gülümsetmişti.

Kollarını açmış bana bakıyorken belinden tutup onu kucağıma oturttum.

"Merhaba küçük hanım. Adınızı öğrenebilir miyim?"

"Haaayıııy." Başını hızlıca iki yana salladı.

"Benim kim olduyumu bilmemelisin."

Hafifçe kaşlarımı çattım ve devam etmesini bekledim.

Kulağıma doğru eğildi ve fısıldadı.

"Ben biy ajanım."

Kahkaha atmamı engellemek için dudağımı dişledim. Bana o kadar ciddi bakıyordu ki gülersem herhalde kolumu ısırıp koparırdı.

"Peki senin görevin ne?"

Ben de onun kulağına eğilip fısıldadım.

"Şimdi sana veyeceğim iki şey vay."

Eliyle sırtındaki çantasını alırken limonatama uzandım ve bir yudum daha aldım.

"Limonata ister misin?"

Çantasının fermuarını açmak ile meşgulken kafasını kaldırıp bana baktı. Allahım gözlerini yiyeceğim sanırım. Kocaman ve simsiyah.

"Evet."

Ağzını açınca bende pipeti onun ağzına doğru uzattım.
Şuan resmen bir çocuk besliyordum.
Annem görse duyguların sonra da çocuğun kime ait olduğunu sorar sıradan biri olduğunu öğrenince suratını asarak bakardı.

Annemi hatırlayıp mutluluğu bozmama gerek yoktu.

Büyük bir yudum alıp ohhh sesini çıkardıktan sonra bardağı bana doğru ittirdi.

Bu sefer dişlerimin de gülüşüme katılmasını engelleyemedim.

Tam bir prenses.

"Heh işte buyda."

Çıkardığı dosya kağıdının içindeki şeyi görünce  kendimi tutma gereksinimi bile hissetmeden bir kahkaha patlattım.

Bu hades...
Manyağın önde gideniydi.