Stalker

121.3

Nefes almayı unutalı kaç dakika oldu?
Beş, on, otuz üç?
Neyse ki kendisi bir refleks olduğundan hala hayattaydım.

Masada dakikalardır çıt çıkmıyordu. Ve ben ne yapsam çözemiyordum.

Cidden ne yapılır ki böyle bir durumda?

18 yaşındasınız ve babanız size ablanız olduğunu söylüyor. Hem de biftek yerken gayet normal bir şekilde.

He bok.

Hera, veya artık ablam, dirseklerini masaya yaslamış yüzünü avuç içine almış beni izliyordu. Bakışları, nasıl desem, samimi ve sıcaktı, sanki 'şhh tatlım, dünyadaki en mükemmel abla olacağım, zaten güzelliğim yeter' diyordu.

Babam ise tepki vermemi bekliyordu.

"Nasıl?"

Verebileceğim en mantıklı tepki buydu sanırım.

"Hera 26 yaşında. Annenle tanışmamızdan çok uzun zaman önce doğdu."

Yuh aq zorlasa 22 gösteriyor.

"Peki bugün burada bu gerçeği bana açıklama sebebin ne baba?"

"Üç gün sonra doğum günün ve ben senin her zaman arkanı yaslayıp güvenebileceğin biri daha olduğundan haberin olsun istedim kızım. Artık vakti gelmişti."

Sakın sinirlenip  arkamı yaslayacağım biri daha mı diye atar yapma. Sakın masadaki bıçağı alıp ne zaman arkamda oldunuz ki sıçtığımın hayatında diye bağırıp babanın boğazına saplama. 

Sakin ol.

Zaten bunu dıştan söylemeyecek olsam da şuan dönen saçma sapan şeylerin hiçbiri umrumda değildi. 

Bir ablam vardı, çok güzel. 

Ailemden nefret ederken aralarına ekstradan birinin daha katıldığını bilmek bana ne kadar mutluluk veriyordu anlatamam.

"Teşekkürler." dedikten sonra yemeğime geri döndüm. Zaten iki çatallık bir şey kalmıştı.

Ölüm gibi bir sessizlik ile tatlıyı da yedikten sonra babam kalkmadan önce ayaklanıp lavaboya gittim.

Birazcık düşünmem lazımdı.

Karşımdaki aynada gözlerime baktım. Ruhsuz biri olmak istemiyordum ama şuan gözlerimde bir ışık bile yoktu.

Bu ne saçma sapan işti?

Zaten hayatımda mantıklı bir şey mi vardı?

Gerçek doğum günüm bile kimlikte yazandan farklıydı. Sebebi ise saolsun, eline geçmiş tek gecede hamile kalıp kendisini bu aileye katan annemdi.  

Elbette babam gayri meşru bir çocuğunun doğacağı haberinin medyaya yayınlanmasına izin veremezdi. Çünkü annem gibi bir kadın büyük ihtimal magazin programlarından düşmez, acıtasyonu ve profesyonel oyunculuğu ile şirketin geleceğine sıçardı.

Bu sayede sevgili babam  bizi kabul etmişti.

Ah, aslında teşekkür etmeliydim. Babam beni kabul etmeseydi annemin yeterince tazminat aldıktan  sonra benden bir şekilde kurtulacağına emindim. Belki de satardı başkasına, kim bilir.

Senelerce  kendi ailemden iğrenerek yaşamaktan yorulmuştum. Bana gösterdikleri bir sevgi yoktu, ilgi yoktu, sadece lanet olası paraları vardı.  Paradan iğrendim,hayatımdan iğrendim, hatta bazen bunları bırakıp gitmediğim için kendimden iğrendim.

Şimdi ise buraya gelmiş ne yapıyordum?

Bilmem ki.

Yoruldum be.