Obscuration [Malec]

Karanlık Yansıma

Nefess0000

tonyismylife

_Önceki Bölümden Kesit_

"Bilmiyorum, Izzy. Catarina'ı çağıracağım."

Raphael odadan ayrıldığında, Izzy yatakta uzanan iki bedene baktı. Magnus'un daha kötü durumda olduğu ilk bakışta anlaşılıyordu. Ellerinin arasına Alec'in elini alırken, bakışları Magnus'un üzerindeydi. 

Alec

"Magnus'u öldür, Alec."

"Bu da ne demek oluyor, Alexander?"

"O sesi sende duyuyor musun?

"Konuşan kişi sensin, Alec..."

"Ne?"

Şaşkınlık bedenimi ele geçirirken, Magnus'un bana yansıyan tek duygusu öfkeydi. Ben ise dehşet içindeydim.

"Başımıza gelen onca şey yetmedi. Birde kendi kendine konuşup! Kendinle beni öldürme planları yapıyorsun... Seni anlamıyorum. Dahası sanırım artık şaşırmamam gerekiyor. Belki de başımıza gelecekleri sessizce kabullenmeliyim. Ne dersin? Sonuçta olanların önüne de geçemiyorum..."

Magnus'u anlamaya çalışırken, garip ses yeniden kulaklarımda yankı buldu. Ama bu kez söylediği kelimeleri anlamıyordum. Sadece garip bir hissin sinsice kanıma karıştığını hissediyordum. Ürperti bedenimden geçip tüylerimi diken diken ederken, derin bir nefes aldım. Bu sesin sahibi kesinlikle ben olamazdım.

"Konuşan ben değilim, Magnus!"

Perinin bana yansıyan öfkesi yüzünden sesim oldukça sert çıkmıştı ve çok geçmeden Magnus'da benzer bir öfkeyle bağırmaya başladı.

"Beni dinle, Alec! İçinde kaç kişi barındırdığını artık öğrenmek dahi istemiyorum. İstediğim tek şey buradan çıkmak..."

Magnus'un artan öfkesini iliklerime kadar hissederken, bir adım geriye çekildim. Olanları gerçekten anlamıyordum. Onun rüyamda nasıl var olduğunu? Konuşan sesin ısrarla bana ait olduğunu söylemesini...

Bana göre duyduğum ses bir insana ait bile değildi. Daha çok biçimi olmayan bir yaratığa benziyordu. Karanlığa ait dehşet getiren sesi her duyduğumda, ölümcül nefesini ensemde hissediyordum. Onu göremiyor olsam da, bunu sadece kulaklarıma ulaşan sesiyle yapabiliyordu.

"Gerçekten hiçbir fikrin yok mu, Alec?"

Magnus'un kelimelerini biraz geç algılarken onun dokunuşunu kollarımda hissettim. Beni kollarımdan kavramış hafifçe sarsıyordu. Bense düşüncelere daldığımı fark etmemiştim bile.